Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011
John Ashbery, "Self-Portrait in a Convex Mirror"
As Parmigianino did it, the right hand
Bigger than the head, thrust at the viewer
And swerving easily away, as though to protect
What it advertises. A few leaded panes, old beams,
Fur, pleated muslin, a coral ring run together
In a movement supporting the face, which swims
Toward and away like the hand
Except that it is in repose. It is what is
Sequestered. Vasari says, “Francesco one day set himself
To take his own portrait, looking at himself from that purpose
In a convex mirror, such as is used by barbers . . .
He accordingly caused a ball of wood to be made
By a turner, and having divided it in half and
Brought it to the size of the mirror, he set himself
With great art to copy all that he saw in the glass,”
Chiefly his reflection, of which the portrait
Is the reflection, of which the portrait
Is the reflection once removed.
The glass chose to reflect only what he saw
Which was enough for his purpose: his image
Glazed, embalmed, projected at a 180-degree angle.
The time of day or the density of the light
Adhering to the face keeps it
Lively and intact in a recurring wave
Of arrival. The soul establishes itself.
But how far can it swim out through the eyes
And still return safely to its nest? The surface
Of the mirror being convex, the distance increases
Significantly; that is, enough to make the point
That the soul is a captive, treated humanely, kept
In suspension, unable to advance much farther
Than your look as it intercepts the picture.
Pope Clement and his court were “stupefied”
By it, according to Vasari, and promised a commission
That never materialized. The soul has to stay where it is,
Even though restless, hearing raindrops at the pane,
The sighing of autumn leaves thrashed by the wind,
Longing to be free, outside, but it must stay
Posing in this place. It must move
As little as possible. This is what the portrait says.
But there is in that gaze a combination
Of tenderness, amusement and regret, so powerful
In its restraint that one cannot look for long.
The secret is too plain. The pity of it smarts,
Makes hot tears spurt: that the soul is not a soul,
Has no secret, is small, and it fits
Its hollow perfectly: its room, our moment of attention.
That is the tune but there are no words.
The words are only speculation
(From the Latin speculum, mirror):
They seek and cannot find the meaning of the music.
We see only postures of the dream,
Riders of the motion that swings the face
Into view under evening skies, with no
False disarray as proof of authenticity.
But it is life englobed.
One would like to stick one’s hand
Out of the globe, but its dimension,
What carries it, will not allow it.
No doubt it is this, not the reflex
To hide something, which makes the hand loom large
As it retreats slightly. There is no way
To build it flat like a section of wall:
It must join the segment of a circle,
Roving back to the body of which it seems
So unlikely a part, to fence in and shore up the face
On which the effort of this condition reads
Like a pinpoint of a smile, a spark
Or star one is not sure of having seen
As darkness resumes. A perverse light whose
Imperative of subtlety dooms in advance its
Conceit to light up: unimportant but meant.
Francesco, your hand is big enough
To wreck the sphere, and too big,
One would think, to weave delicate meshes
That only argue its further detention.
(Big, but not coarse, merely on another scale,
Like a dozing whale on the sea bottom
In relation to the tiny, self-important ship
On the surface.) But your eyes proclaim
That everything is surface. The surface is what’s there
And nothing can exist except what’s there.
There are no recesses in the room, only alcoves,
And the window doesn’t matter much, or that
Sliver of window or mirror on the right, even
As a gauge of the weather, which in French is
Le temps, the word for time, and which
Follows a course wherein changes are merely
Features of the whole. The whole is stable within
Instability, a globe like ours, resting
On a pedestal of vacuum, a ping-pong ball
Secure on its jet of water.
And just as there are no words for the surface, that is,
No words to say what it really is, that it is not
Superficial but a visible core, then there is
No way out of the problem of pathos vs. experience.
You will stay on, restive, serene in
Your gesture which is neither embrace nor warning
But which holds something of both in pure
Affirmation that doesn’t affirm anything.
The balloon pops, the attention
Turns dully away. Clouds
In the puddle stir up into sawtoothed fragments.
I think of the friends
Who came to see me, of what yesterday
Was like. A peculiar slant
Of memory that intrudes on the dreaming model
In the silence of the studio as he considers
Lifting the pencil to the self-portrait.
How many people came and stayed a certain time,
Uttered light or dark speech that became part of you
Like light behind windblown fog and sand,
Filtered and influenced by it, until no part
Remains that is surely you. Those voices in the dusk
Have told you all and still the tale goes on
In the form of memories deposited in irregular
Clumps of crystals. Whose curved hand controls,
Francesco, the turning seasons and the thoughts
That peel off and fly away at breathless speeds
Like the last stubborn leaves ripped
From wet branches? I see in this only the chaos
Of your round mirror which organizes everything
Around the polestar of your eyes which are empty,
Know nothing, dream but reveal nothing.
I feel the carousel starting slowly
And going faster and faster: desk, papers, books,
Photographs of friends, the window and the trees
Merging in one neutral band that surrounds
Me on all sides, everywhere I look.
And I cannot explain the action of leveling,
Why it should all boil down to one
Uniform substance, a magma of interiors.
My guide in these matters is your self,
Firm, oblique, accepting everything with the same
Wraith of a smile, and as time speeds up so that it is soon
Much later, I can know only the straight way out,
The distance between us. Long ago
The strewn evidence meant something,
The small accidents and pleasures
Of the day as it moved gracelessly on,
A housewife doing chores. Impossible now
To restore those properties in the silver blur that is
The record of what you accomplished by sitting down
“With great art to copy all that you saw in the glass”
So as to perfect and rule out the extraneous
Forever. In the circle of your intentions certain spars
Remain that perpetuate the enchantment of self with self:
Eyebeams, muslin, coral. It doesn’t matter
Because these are things as they are today
Before one’s shadow ever grew
Out of the field into thoughts of tomorrow.
Tomorrow is easy, but today is uncharted,
Desolate, reluctant as any landscape
To yield what are laws of perspective
After all only to the painter’s deep
Mistrust, a weak instrument though
Necessary. Of course some things
Are possible, it knows, but it doesn’t know
Which ones. Some day we will try
To do as many things as are possible
And perhaps we shall succeed at a handful
Of them, but this will not have anything
To do with what is promised today, our
Landscape sweeping out from us to disappear
On the horizon. Today enough of a cover burnishes
To keep the supposition of promises together
In one piece of surface, letting one ramble
Back home from them so that these
Even stronger possibilities can remain
Whole without being tested. Actually
The skin of the bubble-chamber’s as tough as
Reptile eggs; everything gets “programmed” there
In due course: more keeps getting included
Without adding to the sum, and just as one
Gets accustomed to a noise that
Kept one awake but now no longer does,
So the room contains this flow like an hourglass
Without varying in climate or quality
(Except perhaps to brighten bleakly and almost
Invisibly, in a focus sharpening toward death–more
Of this later). What should be the vacuum of a dream
Becomes continually replete as the source of dreams
Is being tapped so that this one dream
May wax, flourish like a cabbage rose,
Defying sumptuary laws, leaving us
To awake and try to begin living in what
Has now become a slum. Sydney Freedberg in his
Parmigianino says of it: “Realism in this portrait
No longer produces and objective truth, but a bizarria . . . .
However its distortion does not create
A feeling of disharmony . . . . The forms retain
A strong measure of ideal beauty,” because
Fed by our dreams, so inconsequential until one day
We notice the hole they left. Now their importance
If not their meaning is plain. They were to nourish
A dream which includes them all, as they are
Finally reversed in the accumulating mirror.
They seemed strange because we couldn’t actually see them.
And we realize this only at a point where they lapse
Like a wave breaking on a rock, giving up
Its shape in a gesture which expresses that shape.
The forms retain a strong measure of ideal beauty
As they forage in secret on our idea of distortion.
Why be unhappy with this arrangement, since
Dreams prolong us as they are absorbed?
Something like living occurs, a movement
Out of the dream into its codification.
As I start to forget it
It presents its stereotype again
But it is an unfamiliar stereotype, the face
Riding at anchor, issued from hazards, soon
To accost others, “rather angel than man” (Vasari).
Perhaps an angel looks like everything
We have forgotten, I mean forgotten
Things that don’t seem familiar when
We meet them again, lost beyond telling,
Which were ours once. This would be the point
Of invading the privacy of this man who
“Dabbled in alchemy, but whose wish
Here was not to examine the subtleties of art
In a detached, scientific spirit: he wished through them
To impart the sense of novelty and amazement to the spectator”
(Freedberg). Later portraits such as the Uffizi
“Gentleman,” the Borghese “Young Prelate” and
The Naples “Antea” issue from Mannerist
Tensions, but here, as Freedberg points out,
The surprise, the tension are in the concept
Rather than its realization.
The consonance of the High Renaissance
Is present, though distorted by the mirror.
What is novel is the extreme care in rendering
The velleities of the rounded reflecting surface
(It is the first mirror portrait),
So that you could be fooled for a moment
Before you realize the reflection
Isn’t yours. You feel then like one of those
Hoffmann characters who have been deprived
Of a reflection, except that the whole of me
Is seen to be supplanted by the strict
Otherness of the painter in his
Other room. We have surprised him
At work, but no, he has surprised us
As he works. The picture is almost finished,
The surprise almost over, as when one looks out,
Startled by a snowfall which even now is
Ending in specks and sparkles of snow.
It happened while you were inside, asleep,
And there is no reason why you should have
Been awake for it, except that the day
Is ending and it will be hard for you
To get to sleep tonight, at least until late.
The shadow of the city injects its own
Urgency: Rome where Francesco
Was at work during the Sack: his inventions
Amazed the soldiers who burst in on him;
They decided to spare his life, but he left soon after;
Vienna where the painting is today, where
I saw it with Pierre in the summer of 1959; New York
Where I am now, which is a logarithm
Of other cities. Our landscape
Is alive with filiations, shuttlings;
Business is carried on by look, gesture,
Hearsay. It is another life to the city,
The backing of the looking glass of the
Unidentified but precisely sketched studio. It wants
To siphon off the life of the studio, deflate
Its mapped space to enactments, island it.
That operation has been temporarily stalled
But something new is on the way, a new preciosity
In the wind. Can you stand it,
Francesco? Are you strong enough for it?
This wind brings what it knows not, is
Self–propelled, blind, has no notion
Of itself. It is inertia that once
Acknowledged saps all activity, secret or public:
Whispers of the word that can’t be understood
But can be felt, a chill, a blight
Moving outward along the capes and peninsulas
Of your nervures and so to the archipelagoes
And to the bathed, aired secrecy of the open sea.
This is its negative side. Its positive side is
Making you notice life and the stresses
That only seemed to go away, but now,
As this new mode questions, are seen to be
Hastening out of style. If they are to become classics
They must decide which side they are on.
Their reticence has undermined
The urban scenery, made its ambiguities
Look willful and tired, the games of an old man.
What we need now is this unlikely
Challenger pounding on the gates of an amazed
Castle. Your argument, Francesco,
Had begun to grow stale as no answer
Or answers were forthcoming. If it dissolves now
Into dust, that only means its time had come
Some time ago, but look now, and listen:
It may be that another life is stocked there
In recesses no one knew of; that it,
Not we, are the change; that we are in fact it
If we could get back to it, relive some of the way
It looked, turn our faces to the globe as it sets
And still be coming out all right:
Nerves normal, breath normal. Since it is a metaphor
Made to include us, we are a part of it and
Can live in it as in fact we have done,
Only leaving our minds bare for questioning
We now see will not take place at random
But in an orderly way that means to menace
Nobody–the normal way things are done,
Like the concentric growing up of days
Around a life: correctly, if you think about it.
A breeze like the turning of a page
Brings back your face: the moment
Takes such a big bite out of the haze
Of pleasant intuition it comes after.
The locking into place is “death itself,”
As Berg said of a phrase in Mahler’s Ninth;
Or, to quote Imogen in Cymbeline, “There cannot
Be a pinch in death more sharp than this,” for,
Though only exercise or tactic, it carries
The momentum of a conviction that had been building.
Mere forgetfulness cannot remove it
Nor wishing bring it back, as long as it remains
The white precipitate of its dream
In the climate of sighs flung across our world,
A cloth over a birdcage. But it is certain that
What is beautiful seems so only in relation to a specific
Life, experienced or not, channeled into some form
Steeped in the nostalgia of a collective past.
The light sinks today with an enthusiasm
I have known elsewhere, and known why
It seemed meaningful, that others felt this way
Years ago. I go on consulting
This mirror that is no longer mine
For as much brisk vacancy as is to be
My portion this time. And the vase is always full
Because there is only just so much room
And it accommodates everything. The sample
One sees is not to be taken as
Merely that, but as everything as it
May be imagined outside time–not as a gesture
But as all, in the refined, assimilable state.
But what is this universe the porch of
As it veers in and out, back and forth,
Refusing to surround us and still the only
Thing we can see? Love once
Tipped the scales but now is shadowed, invisible,
Though mysteriously present, around somewhere.
But we know it cannot be sandwiched
Between two adjacent moments, that its windings
Lead nowhere except to further tributaries
And that these empty themselves into a vague
Sense of something that can never be known
Even though it seems likely that each of us
Knows what it is and is capable of
Communicating it to the other. But the look
Some wear as a sign makes one want to
Push forward ignoring the apparent
NaÏveté of the attempt, not caring
That no one is listening, since the light
Has been lit once and for all in their eyes
And is present, unimpaired, a permanent anomaly,
Awake and silent. On the surface of it
There seems no special reason why that light
Should be focused by love, or why
The city falling with its beautiful suburbs
Into space always less clear, less defined,
Should read as the support of its progress,
The easel upon which the drama unfolded
To its own satisfaction and to the end
Of our dreaming, as we had never imagined
It would end, in worn daylight with the painted
Promise showing through as a gage, a bond.
This nondescript, never-to-be defined daytime is
The secret of where it takes place
And we can no longer return to the various
Conflicting statements gathered, lapses of memory
Of the principal witnesses. All we know
Is that we are a little early, that
Today has that special, lapidary
Todayness that the sunlight reproduces
Faithfully in casting twig-shadows on blithe
Sidewalks. No previous day would have been like this.
I used to think they were all alike,
That the present always looked the same to everybody
But this confusion drains away as one
Is always cresting into one’s present.
Yet the “poetic,” straw-colored space
Of the long corridor that leads back to the painting,
Its darkening opposite–is this
Some figment of “art,” not to be imagined
As real, let alone special? Hasn’t it too its lair
In the present we are always escaping from
And falling back into, as the waterwheel of days
Pursues its uneventful, even serene course?
I think it is trying to say it is today
And we must get out of it even as the public
Is pushing through the museum now so as to
Be out by closing time. You can’t live there.
The gray glaze of the past attacks all know-how:
Secrets of wash and finish that took a lifetime
To learn and are reduced to the status of
Black-and-white illustrations in a book where colorplates
Are rare. That is, all time
Reduces to no special time. No one
Alludes to the change; to do so might
Involve calling attention to oneself
Which would augment the dread of not getting out
Before having seen the whole collection
(Except for the sculptures in the basement:
They are where they belong).
Our time gets to be veiled, compromised
By the portrait’s will to endure. It hints at
Our own, which we were hoping to keep hidden.
We don’t need paintings or
Doggerel written by mature poets when
The explosion is so precise, so fine.
Is there any point even in acknowledging
The existence of all that? Does it
Exist? Certainly the leisure to
Indulge stately pastimes doesn’t,
Any more. Today has no margins, the event arrives
Flush with its edges, is of the same substance,
Indistinguishable. “Play” is something else;
It exists, in a society specifically
Organized as a demonstration of itself.
There is no other way, and those assholes
Who would confuse everything with their mirror games
Which seem to multiply stakes and possibilities, or
At least confuse issues by means of an investing
Aura that would corrode the architecture
Of the whole in a haze of suppressed mockery,
Are beside the point. They are out of the game,
Which doesn’t exist until they are out of it.
It seems like a very hostile universe
But as the principle of each individual thing is
Hostile to, exists at the expense of all the others
As philosophers have often pointed out, at least
This thing, the mute, undivided present,
Has the justification of logic, which
In this instance isn’t a bad thing
Or wouldn’t be, if the way of telling
Didn’t somehow intrude, twisting the end result
Into a caricature of itself. This always
Happens, as in the game where
A whispered phrase passed around the room
Ends up as something completely different.
It is the principle that makes works of art so unlike
What the artist intended. Often he finds
He has omitted the thing he started out to say
In the first place. Seduced by flowers,
Explicit pleasures, he blames himself (though
Secretly satisfied with the result), imagining
He had a say in the matter and exercised
An option of which he was hardly conscious,
Unaware that necessity circumvents such resolutions.
So as to create something new
For itself, that there is no other way,
That the history of creation proceeds according to
Stringent laws, and that things
Do get done in this way, but never the things
We set out to accomplish and wanted so desperately
To see come into being. Parmigianino
Must have realized this as he worked at his
Life-obstructing task. One is forced to read
The perfectly plausible accomplishment of a purpose
Into the smooth, perhaps even bland (but so
Enigmatic) finish. Is there anything
To be serious about beyond this otherness
That gets included in the most ordinary
Forms of daily activity, changing everything
Slightly and profoundly, and tearing the matter
Of creation, any creation, not just artistic creation
Out of our hands, to install it on some monstrous, near
Peak, too close to ignore, too far
For one to intervene? This otherness, this
“Not-being-us” is all there is to look at
In the mirror, though no one can say
How it came to be this way. A ship
Flying unknown colors has entered the harbor.
You are allowing extraneous matters
To break up your day, cloud the focus
Of the crystal ball. Its scene drifts away
Like vapor scattered on the wind. The fertile
Thought-associations that until now came
So easily, appear no more, or rarely. Their
Colorings are less intense, washed out
By autumn rains and winds, spoiled, muddied,
Given back to you because they are worthless.
Yet we are such creatures of habit that their
Implications are still around en permanence, confusing
Issues. To be serious only about sex
Is perhaps one way, but the sands are hissing
As they approach the beginning of the big slide
Into what happened. This past
Is now here: the painter’s
Reflected face, in which we linger, receiving
Dreams and inspirations on an unassigned
Frequency, but the hues have turned metallic,
The curves and edges are not so rich. Each person
Has one big theory to explain the universe
But it doesn’t tell the whole story
And in the end it is what is outside him
That matters, to him and especially to us
Who have been given no help whatever
In decoding our own man-size quotient and must rely
On second-hand knowledge. Yet I know
That no one else’s taste is going to be
Any help, and might as well be ignored.
Once it seemed so perfect–gloss on the fine
Freckled skin, lips moistened as though about to part
Releasing speech, and the familiar look
Of clothes and furniture that one forgets.
This could have been our paradise: exotic
Refuge within an exhausted world, but that wasn’t
In the cards, because it couldn’t have been
The point. Aping naturalness may be the first step
Toward achieving an inner calm
But it is the first step only, and often
Remains a frozen gesture of welcome etched
On the air materializing behind it,
A convention. And we have really
No time for these, except to use them
For kindling. The sooner they are burnt up
The better for the roles we have to play.
Therefore I beseech you, withdraw that hand,
Offer it no longer as shield or greeting,
The shield of a greeting, Francesco:
There is room for one bullet in the chamber:
Our looking through the wrong end
Of the telescope as you fall back at a speed
Faster than that of light to flatten ultimately
Among the features of the room, an invitation
Never mailed, the “it was all a dream”
Syndrome, though the “all” tells tersely
Enough how it wasn’t. Its existence
Was real, though troubled, and the ache
Of this waking dream can never drown out
The diagram still sketched on the wind,
Chosen, meant for me and materialized
In the disguising radiance of my room.
We have seen the city; it is the gibbous
Mirrored eye of an insect. All things happen
On its balcony and are resumed within,
But the action is the cold, syrupy flow
Of a pageant. One feels too confined,
Sifting the April sunlight for clues,
In the mere stillness of the ease of its
Parameter. The hand holds no chalk
And each part of the whole falls off
And cannot know it knew, except
Here and there, in cold pockets
Of remembrance, whispers out of time.
Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011
Γιώργος Αναγνώστου, "Αντίλογος"
«Ανάθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις!»
(Τραγούδι της Χενιτιάς)
Η σιωπή της παρουσίας της
Σκιάστηκε στην εξουσία
που
σε άλλη γλώσσα
–τελικά–
αυτήν την ίδια
–την έλεγαν Φανή–
εκτόπισε.
Στην σιωπή ενός δισταγμού εκεί
Μεταξύ–ας πούμε–του υ και του m
Κατέκτησε τους όρους για να πει
«ο αχρείος αυτός πουmuted me».
(Χωρίς να φανεί ότι τραύλλισε η Φανή,
σύμμαχο βλέπετε είχε την οργή.)
Στο αγκαζέ της νέας γλώσσας
Στρίγγλισε η κιμωλία στη γραφή
Empowerement, όπως λένε, η φωνή
Tρικλοποδιά, you see, στην εξορία της.
Κατάφερε,
με άλλα λόγια δηλαδή,
να βγάλει γλώσσα
επιτέλους, να φανεί
σαν άνθρωπος κι αυτή
σε άλλη γλώσσα η Φανή
_______
Γιώργος Αναγνώστου
βλ. http://immigrations-ethnicities-racial.blogspot.com/2010/03/blog-post_29.html
Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011
Βασίλης Λαλιώτης, "Το ένδοξο Πένθος"
5
Με του νοτιά το φουσκωμένο μάγουλο
έρχεται πόνος που μετράει το κόκκαλο βαθιά
Όλη τη νύχτα οι φυλλωσιές οργίαζαν
φέρνοντας μύθους από κόμη κοριτσιού
κι ένα φεγγάρι μα τί φεγγάρι ρίχνοντας
σκιές αγκαλιασμένες στα σκαλιά του κήπου
Του ρολογιού η καμπάνα έκοψε σιωπή
να γείρεις πάλι ο μισός έξω από τ' όνομά σου.
________
(Βασίλης Λαλιώτης, Το Ένδοξο Πένθος, εκδ. Πλανόδιον, 1997)
Σταύρος Τραγάρας, "Το ιαματικό δεντράκι «γιάτρινα»"
Το αεροπλάνο το Σάββατο σε βγάζει κατ’ ευθείαν
στην αυλή με τους καφέδες
στη μάνα υπεργίγαντα
με το έντονο ερυθρό φως
εκεί ο ασπρονάνος Βενέτα δεν ακτινοβολεί
είναι κρυστάλλινο άψυχο στερεό
που διαβάζει το παρελθόν
στο πατρικό σπίτι δουλεύει ακαταπαύστως
η μηχανή του χρόνου
ένα έτος φωτός
ίσον λίγα κορναρίσματα και γέλια
συνήθως περνά ο Ωρίων πάνω στην τρίκυκλη
αστερισμός και γυρολόγος
βροντά κι αστράφτει όλη η γειτονιά
το παχουλό παιδάκι του στον ώμο
Μπετελγκέζ ή Δημητρός
είναι άρρωστο
πάσχει από έλλειψη υδρογόνου
θα γίνει με τον καιρό
ένα δεντράκι στην αυλή μας
με κίτρινα λουλούδια χωνάκια
που το λένε «γιάτρινα».
____
Σταύρος Τραγάρας, απ' την ποιητική συλλογή Απ' τη σπηλιά του Φιλοκτήτη
βλ. http://tragaraspoems.blogspot.com/
Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011
Νίκος Σπάνιας, 'Γράμμα στον Marcel Proust"
Αγαπητέ μου Marcel
Ήταν καθολική η μητέρα μου κι η δική σου
ήταν Εβραία, μα τι πειράζει;
Είμαστε κι οι δυο αδελφοί κάτω από την επιδερμίδα…
Σε διάβαζα από μικρός και ταράχτηκα
σαν έμαθα πως είχες άσθμα, πως έβηχες,
πως έγραφες στο κρεβάτι σου φορώντας ένα γούνινο παλτό,
πως περνούσες τις ώρες σου σε μια κάμαρα ντυμένη με φελλό,
πως εκλιπαρούσες κάποιον pour un peu d’ amour.
Οι πέντε μας αισθήσεις είναι ενιαίες και αδιαίρετες.
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό. Γιατί μ’ έκανες να το αντιληφθώ.
Μάθε πως ο Cocteau (αφού είχες πια πεθάνει)
χάρισε μια κάρτα σου (σκεφθείτε ένα χειρόγραφο του Marcel Proust)
σ’ έναν ωραίο νέο Αμερικάνο.
Η κάρτα έγραφε: “Jean σε περιμένω να
πάρουμε το τσάι μας απόψε.” Μια φράση σκέτη.
Τίποτ’ άλλο. Δεν έγραψε: “… με βουτήματα.”
Δεν χρειαζόταν.
Έχουμε κάτι το κοινό εκτός από τη λογοτεχνία,
και το σεξουαλικό. Κάθε θόρυβος υπερβολικός
με ενοχλεί, με διαπερνά σαν έμβολο,
μ’ εξουθενώνει και ζητώ -όπως κ’ εσύ ακριβώς-
τον προστατευτικό φελλό. Φελλός. Φαλλός.
Ίδια σχεδόν ακούγονται…
Φίλτατε Marcel, σε πληροφορώ πως ήσουν ο αγαπημένος συγγραφέας -ποιανού νομίζεις:
του στρατάρχη Τίτο. Στην αρχή δυσκολεύτηκα να το πιστέψω,
όμως υπάρχει μες στο έργο σου μια στρατηγική.
Άλλη λέξη δεν υπάρχει…
Ο χρόνος είναι στρατηγός, οδηγητής στο μυθιστόρημά σου.
Είχες δίκιο να πιστεύεις πως η μνήμη ενός συμβάντος
είναι πιο δυνατή κι από το ίδιο το συμβάν.
Καλέ μου Marcel, τι τύραννος είναι αυτή η μνήμη.
Γλυκός. Πικρός. Ανεξολόθρευτος.
Το παρελθόν μας είναι και το παρόν,
ακόμη και το μέλλον μας, δεν είναι έτσι;
Παραξενεύτηκα -και γοητεύτηκα- σαν έμαθα
πως έβαζες να τρυπούνε με καρφίτσες τα ποντίκια,
για να επιταχύνεις την εκσπερμάτωσή σου.
Δεν βαριέσαι. Ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι μια αλυσίδα
διαφθοράς! Σε σκέφτομαι με διάρκεια Marcel,
γιατί η σκέψη είναι ρευστή, ελαστική και επανερχόμενη.
Κ’ ένα αγαπημένο πρόσωπο τρέφεται από τη σάρκα μας,
όπως τα γένια του προσώπου μας κι η διαστροφή,
όχι πως είναι μια άλλη πλευρά της αρετής
αλλά, να, μια απλή συναλλαγή με τους υπόλοιπους
ανθρώπους.
______
(Νίκος Σπάνιας, Αμερική,εκδ. Οδός Πανός,1988)
Γιάννης Γκούμας, "Δεκαεφτά Ελεγεία για τον Σαΐτ Σαλίμ Χαλμάν"
1
Η ζωή
αναπηδώντας κύλησε
σαν μπάλλα
μακριά σου
το μυστικό της παίρνοντας εκεί
όπου ήξερες πως οπωσδήποτε
θα τʼ οδηγούσε.
Δεν είναι ο κόσμος πια
οι ομίχλες που λυτρώνουν
τώρα εινʼ ο κόσμος
μια ζύμη σκοτεινή
του Αγνώστου.
5
Αγωνιακό ξεδίπλωμα φτερών απίθανων
καθώς κάτω απʼ τα πόδια σου ξεγλύστρησεν η σκιά σου.
Φωτός κλαράκι που έσπασες εκεί
στο χόρτο το θαυματουργό
όπου σου δόθηκε γαλήνη και ξεκούραση.
Η μια φωλιά που ορφάνεψε
για να γεμίσει η άλλη.
________
(Γιάννης Γκούμας, Δεκαεφτά Ελεγεία για τον Σαΐτ Σαλίμ Χαλμάν, απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Βαρβέρης)
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/9203/index.html
Πέμπτη 13 Ιανουαρίου 2011
Γκέορκ Τρακλ, "Γέννηση"
Βουνά: μαύρο, σιωπή και χιόνι.
Κόκκινο κατεβαίνει το θήραμα απ’ το δάσος
Ω, τα βρυώδη μάτια του θηρίου.
Η γαλήνη της μητέρας όταν προβάλλει έκπτωτη
η παγωμένη σελήνη κι ανοίγουν τ’ αποκοιμισμένα χέ-
ρια
κάτω απ’ τα μαύρα έλατα.
Ω, η γέννηση του ανθρώπου! σκοτεινά παφλάζουν
τα γαλάζια νερά στο βραχώδη βυθό.
Στενάζοντας κοιτάζει την εικόνα του ο έκπτωτος
άγγελος,
στο πνιγηρό δωμάτιο ξυπνάει κάτι χλωμό.
Δύο φεγγάρια λάμπουνε
τα μάτια της πέτρινης γριάς.
Αλίμονο, η κραυγή της γέννας με μαύρη φτερούγα
η νύχτα αγγίζει τον κρόταφο του αγοριού,
χιόνι, που πέφτει σιγανά από πορφυρό σύννεφο.
_____
Georg Trakl, Το Όνειρο του Κακού, μτφρ. Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, εκδ. Ερατώ, 2005.
Πάουλ Τσέλαν, "Η Φούγκα του Θανάτου"
Μαύρο γάλα της αυγής το πίνουμε το βράδυ
το πίνουμε το μεσημέρι και πρωί το πίνουμε τη νύχτα
πίνουμε και πίνουμε
σκάβουμε τάφο στους αιθέρες εκεί δεν θα ʼναι στριμωχτά
Ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει
γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά
σου μαλλιά Μαργαρίτα
αυτά γράφει και βγαίνει από το σπίτι και τʼ αστέρια
αστράφτουν σφυρίζει στους μολοσσούς του να ʽρθουν
σφυρίζει στους Εβραίους του να βγουν τους βάζει να
σκάψουνε τάφο στη γη
μας διατάζει παίξτε να χορέψουμε
Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το πρωί και μεσημέρι σε πίνουμε το βράδυ
πίνουμε και πίνουμε
Ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι παίζει με τα φίδια γράφει
γράφει όταν πέφτει το σκοτάδι στη Γερμανία τα χρυσά
σου μαλλιά Μαργαρίτα
Τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις σκάβουμε τάφο
στους αιθέρες εκεί δεν θαʼ ναι στριμωχτά
Φωνάζει σκάψτε τη γη πιο βαθιά εσείς εκεί κι εσείς οι
άλλοι τραγουδήστε και παίξτε
αρπάζει το σίδερο από τη ζώνη του και το κραδαίνει τα
μάτια του είναι γαλανά
πιο βαθιά τη σκαπάνη εσείς κι εσείς οι άλλοι παίξτε
παίξτε να χορέψουμε
Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το μεσημέρι και πρωί σε πίνουμε το βράδυ
πίνουμε και πίνουμε
ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά
Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις παίζει με τα φίδια
Φωνάζει παίξτε γλυκύτερα το θάνατο ο θάνατος είναι
μάστορας από τη Γερμανία
φωνάζει σκουρύνετε τους ήχους των βιολιών για νʼ α-
νεβείτε σαν καπνός στους αιθέρες
για να βρείτε έναν τάφο στα σύννεφα εκεί δε θα ʽναι
στριμωχτά
Μαύρο γάλα της αυγής σε πίνουμε τη νύχτα
σε πίνουμε το μεσημέρι ο θάνατος είναι μάστορας από
τη Γερμανία
σε πίνουμε βράδυ και πρωί πίνουμε και πίνουμε
ο θάνατος είναι μάστορας από τη Γερμανία το μάτι του
είναι γαλανό
σε πετυχαίνει η μολυβένια του σφαίρα σε πετυχαίνει
στο ψαχνό
ένας άνδρας κατοικεί το σπίτι τα χρυσά σου μαλλιά
Μαργαρίτα
ξαμολάει τους μολοσσούς του επάνω μας μας χαρίζει
τάφο στους αιθέρες
παίζει με τα φίδια και ονειρεύεται ο θάνατος είναι μά-
στορας από τη Γερμανία
τα χρυσά σου μαλλιά Μαργαρίτα
τα σταχτιά σου μαλλιά Σουλαμίτις
(μετάφραση : Ιωάννα Αβραμίδου)
_________
Todesfuge
Schwarze Milch der Frühe wir trinken sie abends
wir trinken sie mittags und morgens wir trinken sie nachts
wir trinken und trinken
wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nich eng
Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit den Schlangen der schreibt
der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland dein goldenes Haar Margarete
er schreibt es und tritt vor das Haus und es blitzen die Sterne er pfeift seine Rüden herbei
er pfeift seine Juden hervor läßt schaufeln ein Grab in der Erde
er befiehlt uns spielt auf nun zum Tanz
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich morgens und mittags wir trinken dich abends
wir trinken und trinken
Ein Mann wohnt im Haus der spielt mit dem Schlangen der schreibt
der schreibt wenn es dunkelt nach Deutschland dein goldenes Haar Margarete
Dein aschenes Harr Sulamith wir schaufeln ein Grab in den Lüften da liegt man nicht eng
Er ruft stecht tiefer ins Erdreich ihr einen ihr andern singet und spielt
er greift nach dem Eisen im Gurt er schwingts seine Augen sind blau
stecht tiefer die Spaten ihr einen ihr andern spielt weiter zum Tanz auf
Schawrze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags und morgens wir trinken dich abends
wir trinken und trinken
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Harr Margarete
dein aschenes Haar Sulamith er spielt mit den Schlangen
Er ruft spielt süßer den Tod der Tod ist ein Meister aus Deutschland
er ruft streicht dunkler die Geigen dann steigt ihr als Rauch in die Luft
dann habt ihr ein Grab in den Wolken da liegt man nicht eng
Schwarze Milch der Frühe wir trinken dich nachts
wir trinken dich mittags der Tod ist ein Meister aus Deutschland
wir trinken dich abends und morgens wir trinken und trinken
der Tod ist ein Meister aus Deutschland sein Auge ist blau
er trifft dich mit bleierner Kugel er trifft dich genau
ein Mann wohnt im Haus dein goldenes Haar Margarete
er hetzt seine Rüden auf uns er schenckt uns ein Grab in der Luft
er spielt mit den Schlangen un träumet der Tod ist ein Meister aus Deutschland
dein goldenes Haar Margarete
dein aschenes Haar Sulamith
______
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/1271/index.html
Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011
Ντίνος Σιώτης, "Το λεύκωμα"
Ζωντανεύει το λεύκωμα των προφητικών
φωτογραφιών φρίκη και φόβος λαμβάνουν
σάρκα και οστά οι κυνηγοί τρέχουν κυνη-
γώντας τα δάση πριν αρπάξουν φωτιά τα
σκυλιά τους γαβγίζουν δυνατά προαναγ-
γέλλοντας την άφιξη της πυρκαγιάς κοιτούν
χωρίς να βλέπουν μυρίζουν τη στάχτη στο
πέρασμά της τίποτα εξόν από χάος που ξυπνά
κουρασμένο (δυστυχισμένο) απ' το ξενύχτι
______
(Ντίνος Σιώτης, Ποιήματα της πυρκαγιάς, εκδ. τυπωθήτω, 2007)
Δευτέρα 10 Ιανουαρίου 2011
Γιάννης Δάλλας, "Με την ψυχή στο ζύγι"
Όλο το Ιόνιο κάτω απ’ το κελλί
κι έναν φεγγίτη φινιστρίνι τ’ ουρανού
τι αρμένισμα η ζωή ενός απόμαχου
Μετά από τόσες εξορίες και σφαγές
ο κρεμασμένος
σάλταρε απ’ το σκοινί του γι’ άλλη παγανιά
(τουλάχιστον το φάντασμά του να χαρεί)
Θάμπωμα των μοιχών και των αγίων
Έπαψε κάτω να κοσίζει ο θάνατος
και το φεγγάρι να γυρίζει γειτονιά τη γειτονιά
μ’ ένα δισκάρι
και να ‘ναι η πλάστιγγα του γείτονα
με την ψυχή στο ζύγι
και το κλινάρι κλίτος
________
Γιάννης Δάλλας, Γεννήτριες, εκδ. τυπωθήτω, 2004.
Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011
Γιώργος Καρτάκης, "Μετάγγιση"
Το βρεγμένο ποντίκι κλειδώθηκε στο στόμα σου
Να ρουφήξω τα χείλη σου ήθελα τη ζωή που απομένει
Σπαρταριστή μέσα στη σάρκα που λιγοστεύει
Καθώς καταπίνω μεγάλα κομμάτια ολόκληρα
Παντού κυκλοφορείς στο κορμί μου
Στο αίμα μου ανοιγμένη όπως τριαντάφυλλο
Φυλλορροείς τον υπέροχο οργασμό σου
Με περιλούζεις με το σπέρμα σου
Και καλπάζεις στα κύματά μου πελώρια
Και βιαστική
Γρήγορα
Να καλύψουμε το θάνατο γιατί φτάνει
Τεράστιος μέσα από τις βλασίδες
Κρυφοπαίζει ανώτερος τον έρωτά μας
Κρυφογελά
Μου λέει
"Θα φύγω".
Άνοιξη καλοκαίρια ραγιάδες
Το παιδί το ψωμί
Ό,τι άφησα
Τοπίο μαλακό λιασμένο πάτριο
Αγάπησα την Ελλάδα όσο και εσένα
Μα πρέπει νʼ ανοιχτώ στα πιο βαθειά περάσματα
Να ξανοιχτώ στα σκοτεινά μονοπάτια
Αυτό πληρώνω
Γιʼ αυτό ήρθα δεμένος
Και φεύγω ελεύθερος
Μια σπιθαμή γη, λίγο χώμα, νερό
Ό,τι πιο εύκολο που χρόνια μου διέφευγε
Και τώρα απʼ τʼ ακροδάχτυλά σου πίνω
Και παίζω και γελώ
_______
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/9737/index.html
Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011
Τάσος Φάλκος, "Πορτρέτο τυφλού"
Η νύχτα σου φωτόπλαστη σκιά αυτού που κάποτε ήταν μέρα. Στολίδι αιώνιο στην προσκαιρότητα της μοίρας μας γίναν οι τότε πόνοι. Μ' αυτούς σε κάποια εποχή που δείχνει απροσμέτρητα παλιά έπλασες τη γαλήνη σου. Α, ποιος Φειδίας θ' απόδινε την πρωτινή σου, υπέρτατα σήμερα ξεπερασμένη, οδύνη; Και ποιος Σοφοκλής την καρποφόρα λύτρωσή σου, τότε που, εξαιτίας της υπεραφθονίας του φωτός που σε τύλιγε, θεωρήθηκε πως φέρνεις ευτυχία σ' όποιον θα σ' έχει;
_____
Τάσος Φάλκος, Σχεδιάσματα με φως, εκδ. Ζήτρος, 2005)
Δημήτρης Δημητριάδης, "Πεθαίνω σαν χώρα"
[...] ουρλιάζοντας σαν τα τσακάλια και σχίζοντας τα μάγουλα τους μέσα στον αδυσώπητο ίλιγγο της αποκάλυψης του πύρινου κενού της ζωής και στον εφιάλτη της υπέρβασης εκείνου του ορίου που την κάνει τόσο ανυπόφορη όσο και μια χούφτα αναμμένα κάρβουνα χωμένα μες στο στόμα, γριές που ούτε κι αυτές οι ίδιες δεν ήξεραν να πουν την ηλικία τους και μεταφέρονταν σαν ιερά λείψανα προαίωνιων κι ανώνυμων αγίων πάνω στ' αυτοκίνητα [...]
ο δάσκαλος τους έκανε μάθημα ιστορίας κρατώντας ένα τεράστιο μαχαίρι ανάμεσα στα πόδια του, και το παράθυρο το σκέπαζε το ταλαντευόμενο σώμα ενός απαγχονισμένου μαθητή [...]
ένα βαθύ σκάμμα όπου πετούσαν κάθε τόσο τα καινούργια πτώματα σκεπάζοντας τα με μερικές φτυαρίες χώμα, μόνο και μόνο για τον φόβο των όρνεων που, εκεί όπου είχε φτάσει το πράγμα, τα τραβούσαν ακόμα κι οι ζωντανοί [...]
δεν ήξεραν πια με τι να καμουφλάρουν την πραγματικότητα που πρώτα αυτούς τους ίδιους άρχισε να τρομάζει σπέρνοντας σ' αυτές τις αδυσώπητες, αδίσταχτες, αδιάντροπες, αδάκρυτες καρδιές τον υπονομευτικό φόβο του απείρου, της μοναξίας και του θανάτου [...]
Οι θεσμοί αντιστράφηκαν κι άρχισε να εφαρμόζεται το εντελώς αντίθετο τους. Μέσα σε μια στιγμή πραγματοποιήθηκε το όνειρο [...]
________
(Δημήτρης Δημητριάδης, Πεθαίνω σαν χώρα, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2010)
Ετικέτες
"Existentially imprisoned",
Πέτρος Γκολίτσης
Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 2011
Γιάννης Δάλλας, "Μεταπολίτευση στην Καβάλα"
Στην πόλη τούτη πως βρέθηκα
στην παλιά εργατούπολη
και πιο παλιά χριστεπώνυμη
κι ύστερα βαμμένη στο αίμα
με τα νώτα και τα κάστρα της έκθετα
στο έλεος των κομιτατζήδων
και πάλι αναστημένη και κόκκινη
κόντρα στα ντόπια γεράκια
Βρέθηκα να καπνίζω την πίκρα της
που απ' το Ιμαρέτ ως τη θάλασσα κάτω
σ' όλα τα σικέ καπνομάγαζα τώρα
γιεγιέδες κουνιούνται κι οπίσθια
ανιστόρητα
________
(Γιάννης Δάλλας, Γεννήτριες, εκδ. Τυπωθήτω, 2004)
Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011
Ezra Pound, "Envoi (1919)"
Go, dumb-born book,
Tell her that sang me once that song of Lawes:
Hadst thou but song
As thou hast subjects known,
Then were there cause in thee that should condone
Even my faults that heavy upon me lie,
And build her glories their longevity.
Tell her that sheds
Such treasure in the air,
Recking naught else but that her graces give
Life to the moment,
I would bid them live
As roses might, in magic amber laid,
Red overwrought with orange and all made
One substance and one color
Braving time.
Tell her that goes
With song upon her lips
But sings not out the song, nor knows
The maker of it, some other mouth,
May be as fair as hers,
Might, in new ages, gain her worshipers,
When our two dusts with Waller's shall be laid,
Siftings on siftings in oblivion,
Till change hath broken down
All things save beauty alone.
_____
(Ezra Pound, Hugh Selwyn Mauberley)
Ezra Pound, "Yeux Glauques"
Gladstone was still respected,
When John Ruskin produced
"King's Treasuries"; Swinburne
And Rossetti still abused.
Fœtid Buchanan lifted up his voice
When that faun's head of hers
Became a pastime for
Painters and adulterers.
The Burne-Jones cartons
Have preserved her eyes;
Still, at the Tate, they teach
Cophetua to rhapsodize;
Thin like brook-water,
With a vacant gaze.
The English Rubaiyat was still-born
In those days.
The thin, clear gaze, the same
Still darts out faun-like from the half-ruin'd face,
Questing and passive. ...
"Ah, poor Jenny's case"...
Bewildered that a world
Shows no surprise
At her last maquero's
Adulteries.
____
(Ezra Pound, Hugh Selwyn Mauberley)
Βασίλης Κυριαζάκης, "Μελισσοφάγος"
ΙΙ.
Αντοχή στις σοβαρές απόπειρες διάψευσης.
Λουλούδια στον τάφο του Πόππερ.
Πύλινα σκέυη ας πετάξουμε
στον Ταύγετο απόψε.
Και όχι παιδιά με σπασμένα γονίδια.
Οι πατέρες ας ξοδέψουν τον οβολόν τους
αγοράζοντας ερείπια.
Συνδυάζοντας κατά το δοκούν.
Τα θρυματισμένα κοχύλια
για χέρια ή για πόδια,
τους αποχρωματισμένους αστερίες
για μάτια ή για γλώσσα,
των αχινών τα άδεια κουφάρια
για πλάτη ή για στέρνο.
Προς Θεού! Μην τους δούν οι μητέρες.
Στον συνενωτικό τους καταναγκασμό,
στο λιγότερο εθιστικό παιχνίδι
πούʼχει εφευρεθεί για το κρεβάτι.
Τέκνο.
Ποίηση.
Ας τους να πιστεύουν ότι τα κάνουν όλα εκείνοι.
Όπως θέλουν εκείνοι.
Σταγόνα στη σταγόνα, το σάλιο της μητέρας,
θα κόλλησει το θρυματισμένο κοχύλι.
Φιλί στο φιλί, το κόκκινο κραγιόν
κόκκινους θα ξαναβάψει τους αστερίες.
Άγγιγμα στο άγγιγμα, το χάδι της
πάνοπλους θα γεμισει με δόρατα τους αχινούς.
Και κάνεις δεν θα βγάλει άχνα…
Δεν έχει σημασία από τί είναι φτιαγμένο το πόδι.
Δεν έχει σημασία από τί είναι φτιαγμένη η γλώσσα.
Δεν έχει σημασία από τί είναι φτιαγμένο το στέρνο.
Είναι τέλειο.
Τέλος στις απόπειρες διάψευσης.
Δεν θα περάσουν τη ζωή τους μετρώντας λευκούς κύκνους.
Γιατι βρήκαν τον μαύρο τους κύκνο.
Είναι το παιδί τους.
Λουλούδια στον τάφο του Πόππερ.
_____
βλ. http://www.poiein.gr/archives/10192/index.html
Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011
Κώστας Παπαθανασίου, "Ο μάγος"
Έζρα Πάουντ, "E.P. Ode pour l'election de son sepulchre"
ΙΙ
Η εποχή απαιτούσε μια εικόνα
του επιταχυνόμενου μορφασμού της,
κάτι για τη σύγχρονη σκηνή,
όχι πάντως χάρη αττική'
όχι, όχι βέβαια, τους σκοτεινούς ρεμβασμούς
της ενόρασης'
καλύτερα ψευδολογίες
παρά κλασικούς σε παράφραση!
Η «εποχή απαιτούσε» κυρίως ένα γύψινο εκμαγείο,
φτιαγμένο δίχως απώλεια χρόνου,
μια πρόζα κινηματογραφική, όχι, ασφαλώς όχι, αλάβαστρο
ή το "λάξευμα" της ρίμας.
_______
The age demanded an image
Of its accelerated grimace,
Something for the modern stage,
Not, at any rate, an Attic grace;
Not, not certainly, the obscure reveries
Of the inward gaze;
Better mendacities
Than the classics in paraphrase!
The “age demanded” chiefly a mould in plaster,
Made with no loss of time,
A prose kinema, not, not assuredly, alabaster
Or the “sculpture” of rhyme.
(Έζρα Πάουντ, Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ, μετ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Πατάκης, 2010)
(Ezra Pound, Hugh Selwyn Mauberly)
Πέννυ Μηλιά, "Χρυσόμυγα"
Πάλι έδεσα τα πόδια μου
Στην κλωστή σου
Δεν θα κάνω παιδιά
Υπνωτίζουν
Δεν θα έχω χαλιά
Καταπίνουν τις σκέψεις μου
Τα κρεβάτια αιχμαλωτίζουν το σώμα
Αιώνια θα ξαπλώνω
Η τηλεόραση επιπλέει
Δίχως να γεννά
Καμία ανάγκη για αγάπη
Δεν θα έχω βιβλία
Ξεραίνεται μέσα τους η αλήθεια
Όπως στα φυτολόγια
Θα έχω μόνο πόδια
Να τρέχω μακριά
Από όσα χρειάζομαι
________
(από το βιβλίο Ομάδα από ποίηση, εκδ. Γαβριηλίδης).
Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011
Θεοδόσης Βολκώφ, "Trieste"
Στὴ θλίψη ἔλιωσε ἡ φωνή μου δὲν Σ' ἀκούω
τώρα εἶμαι θόρυβος καὶ λόγια καὶ βοὴ
τώρα εἶμαι ἀντίλαλος αὐτῶν ποὺ ἔχω μισήσει
μάτι κενὸ δράση ἀνερμάτιστη τυφλὴ
πρέπει ξανὰ ξανὰ στὸν ἄνθρωπο νὰ ἐγκύψεις
ὁ Λόγος αἷμα στὸ αἷμα πάλι ν’ ἀκουστεῖ
θανάτωσέ με ἂν ἔτσι θέλησες μὰ πές μου -
ἐκεῖ ποὺ Ἐγὼ ἐκεῖ ποὺ Ἐγὼ μαζί μου ἐσύ.
_____
(Ἀπὸ τὴν ἰστοσελίδα «Λογοτεχνικὰ Ἐπίκαιρα» κυκλοφορεῖ τὸ
5ο τεῦχος τοῦ μηνιαίου ψηφιακοῦ περιοδικοῦ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ. Τὸ 5ο τεῦχος
περιλαμβάνει ποιήματα του Θεοδόση Βολκὼφ.)
βλ. και
http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?f=145&t=160
Μαρία Χρονιάρη, απ' τη "Χώρα"
Ενα καρουζέλ ασάλευτα στημένο απέναντί της με όλα τα καθαρόαιμα να χτυπούν τα πέταλά τους. Πλησιάζει. Τα δάχτυλά της βουλιάζουν. Ακινησία. Γλείφει τα νύχια της. Σουφλέ σοκολάτας. Στη μέση. Ο στενός καναπές έχει πάρει το σχήμα του.
Στο λιμάνι περιμένει ένα άλογο. Μπαλαρίνα που αλλάζει παπούτσια στο ενδιάμεσο των χορών. Μέχρι την ώρα της λήξης. Θα το σκοτώσουν όταν γεράσει; Αυτός σιωπηλά παρακολουθεί την εξέλιξη. Μιας γυναίκας. Εκανε την ειρήνη βραχιόλι και την έδεσε στο χέρι του.
________
βλ. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=236934
(Βιβλιοθήκη, Ελευθεροτυπίας)
καθώς και
http://sstavropoulos.blogspot.com/2001/12/blog-post_30.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)