Γιώργος Καρτάκης, "Μετάγγιση"

Το βρεγμένο ποντίκι κλειδώθηκε στο στόμα σου
Να ρουφήξω τα χείλη σου ήθελα τη ζωή που απομένει
Σπαρταριστή μέσα στη σάρκα που λιγοστεύει
Καθώς καταπίνω μεγάλα κομμάτια ολόκληρα
Παντού κυκλοφορείς στο κορμί μου
Στο αίμα μου ανοιγμένη όπως τριαντάφυλλο
Φυλλορροείς τον υπέροχο οργασμό σου
Με περιλούζεις με το σπέρμα σου
Και καλπάζεις στα κύματά μου πελώρια
Και βιαστική
Γρήγορα
Να καλύψουμε το θάνατο γιατί φτάνει
Τεράστιος μέσα από τις βλασίδες
Κρυφοπαίζει ανώτερος τον έρωτά μας
Κρυφογελά
Μου λέει
"Θα φύγω".
Άνοιξη καλοκαίρια ραγιάδες
Το παιδί το ψωμί
Ό,τι άφησα
Τοπίο μαλακό λιασμένο πάτριο
Αγάπησα την Ελλάδα όσο και εσένα
Μα πρέπει νʼ ανοιχτώ στα πιο βαθειά περάσματα
Να ξανοιχτώ στα σκοτεινά μονοπάτια
Αυτό πληρώνω
Γιʼ αυτό ήρθα δεμένος
Και φεύγω ελεύθερος
Μια σπιθαμή γη, λίγο χώμα, νερό
Ό,τι πιο εύκολο που χρόνια μου διέφευγε
Και τώρα απʼ τʼ ακροδάχτυλά σου πίνω
Και παίζω και γελώ

_______
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/9737/index.html