Edip Cansever, "Φοίνιξ"

Συχνάζουνε στα βράδια του πουτάνες, εκεί κι εγώ

Στα τζάμια του τριγυρνούνε βρομόμυγες, εκεί κι εγώ

Κρατά όπως παλιά το κρασί του και πίνει

Μες στις γυναίκες με το βλέμμα ορφανό από γυναίκα

Με το κεφάλι του πεσμένο μπρος και την καρδιά μαζί

Ή στο θεό πιστεύει ή στην εξέγερση.

Κι αν εινʼ περίσσιοι οι πόνοι σε κανένα δε δίνει

Βγάζει από μέσα ερημιές κι ερωτικά σμιξίματα

Τι βλέμμα αυτόχειρα είναι αυτό στον κόσμο

Ή χιονίζει απ το μαύρο ο λογισμός του

Ποός με τον άλλο θα ʽσμιγε αν δεν υπήρχε ο πόνος

Ποιός μακριά θα κοίταζε αν βγάλω τα σκυλιά.

Υπάρχει ο θάνατος εκεί που το κρασί μου τρέφει

Όλοι οι άνθρωποι μαζί προσωπεία θανάτου

Στης μέρας που βαφτίζεται το φως με το θεό του αγαπιέται

Ο προτεστάντης, να κάνουν έρωτα ξέρουν όλοι έτσι κι αλλιώς

Ό,τι κι αν πει κανείς εγώ την καίω αυτή τη μέρα

Απʼ τη φωτιά που βγήκα να ξαναγεννηθώ.

_____

Πετρέλαιο (Petrol, 1959), μτφρ. Ανθή Καρρά.

βλ. περ. ΠΟΙΗΣΗ,  τχ. 29 και http://www.poiein.gr/archives/17233/index.html