Θα έρθουν αρρώστιες κι ανάγκες
Που πείθουν τους θεούς
Ανεμοστρόβιλοι στα μαλλιά του έρωτα
Στο περιθώριο που αρχίζουν αιώνια οι επιθυμίες
Τον κύκλο αυτόν που άφησες
Κανείς δε θα στο συγχωρέσει
Στους δρόμους που θα τριγυρνάς
Θα σκέφτεσαι το θάνατο
Πως τίποτα δεν στέκει σίγουρο
Στον μακρινό ορίζοντα
Τη δική σου θέληση κουμπώνεις
Κάτω απ’ τα σύννεφα τα σκοτεινά
Τα χέρια που ψαχουλεύουν τη φωτιά
Σφίγγουν αυτό που έμεινε δικό τους
Μην αρπάξουν κι εσένα
Αφηνιασμένες ανάσες
Ο αέρας της μνήμης
Που ξεριζώνει ανελέητα
Πρέπει να μείνεις μόνος
Τις δύσκολες ώρες
Σιωπηλός να αποφασίσεις
Για τις συνέπειες του χαμού
Στην πόλη που σώθηκε μέσα σου
Να κτίσεις στα ερείπια
Δίχως να μαρτυρήσεις
Τη δόξα που χάθηκε
Τον πεθαμένο βασιλιά
Που 'χε το βλέμμα σου
φυγή ή θάνατος?
ΑπάντησηΔιαγραφή