Μίλτος Σαχτούρης, "Τ' αδέρφια μου"

Τ᾿ ἀδέρφια μου ποὺ χάθηκαν ἐδῶ κάτω στὸν κόσμο

εἶναι τ᾿ ἀστέρια ποὺ τώρα ἀνάβουν ἕνα ἕνα στὸν οὐρανό



καὶ νὰ ὁ μεγαλύτερος

μὲ μιὰ ἀνοιξιάτικη μαύρη γραβάτα

ποῦ χάθηκε μέσα σὲ σπηλιὲς θεόστραβες

καθὼς κυλοῦσε παίζοντας

πάνω σὲ ἀνεμῶνες κόκκινες

γλίστρησε

μέσ᾿ τοῦ θηρίου τ᾿ ἄγριου τὸ ματωμένο στόμα



ὕστερα ὁ ἄλλος μου ἀδερφὸς ποὺ κάηκε

πουλοῦσε κίτρινα βεγγαλικὰ

πουλοῦσε κι ἄναβε κίτρινα βεγγαλικὰ

- Ὅταν ἀνάβουμε - ἔλεγε - φωτιὰ

θὰ διώξουμε ἀπὸ τοὺς κήπους τὰ φαντάσματα

θὰ πάψουν νὰ μολύνουν τοὺς κήπους τὰ φαντάσματα

- Ὅταν ἀνάβουμε - ἔλεγε - κίτρινα βεγγαλικὰ

μιὰ μέρα θ᾿ ἀνάψει ὁ οὐρανὸς γαλάζιος



κι ὕστερα ὁ τρίτος ὁ πιὸ μικρὸς

ποὺ ἔλεγε πὼς εἶναι νυχτερίδα

γι᾿ αὐτὸ ἀγαποῦσε τὰ φεγγάρια

καὶ τὰ φεγγάρια μία νύχτα τὸν ἐζώσανε

κόλλησαν γύρω-γύρω καὶ τὸν ἔκλεισαν

κόλλησαν γύρω-γύρω καὶ τὸν ἔπνιξαν

τὸν ἕλιωσαν γύρω-γύρω τὰ φεγγάρια



Τ᾿ ἀδέρφια μου ποὺ χάθηκαν ἐδῶ κάτω στὸν κόσμο

εἶναι τ᾿ ἀστέρια ποὺ τώρα ἀνάβουν ἕνα ἕνα στὸν οὐρανό

________