Cemal Sureya, "Πέταξα το τσιγάρο στη θάλασσα"

Τώρα μοιραζόμαστε το πέταγμα ενός περιστεριού

Στο περιώνυμο εκείνο γαλανό του ουρανού

Με γυναίκες όλο μακριά μαλλιά και πελώρια στήθια

Μια πόλη μεσογειακή μπορεί να ξεπροβάλει

Αν σκίσομε τώρα

Την καρδιά ενός περιστεριού στα δυό



Εισʼ ακριβώς στην ηλικία που θα έρθουν κοντά σου

Που θα σταθούν μπροστά σου θα σου πιάσουν το χέρι

Στο ένα χέρι η παρθενιά σου ιδιότροπη ευέξαπτη

Στο άλλο χέρι φως ενήλικο της μέρας

Και στʼ άλλο ακόμη χέρι ελευθερία για χιλιόμετρα

Με τοʼνα χέρι κόβεις συνέχεια ψωμί

Για όσους εργάζονται τα βράδια αργά

Μες σε σύννεφα σκόνης



Έτσι ήμασταν περίπου και παλιά εγώ κι εσύ

Σύννεφο να περνούσε θα το βλέπαμε

Σε κέφια αν ήτανε κανένας μιναρές, αυτόν θα βλέπαμε

Αν πάλι ήτανε κάποιος φτωχός, εκείνον

Όποτε της λευτεριάς, στης ειρήνης, στης αγάπης το όνομα

Ένα τσιγάρο πετάξαμε στη θάλασσα

Συνέχισε ως το πρωί να καίει.


__________
Περιστεραίμα (Uvercinka, 1958), μτφρ. Ανθή Καρρά
βλ. περ. ΠΟΙΗΣΗ, τχ. 29 και http://www.poiein.gr/archives/17233/index.html