Γλυκερία Μπασδέκη, "Μ' αρέσει που συζητάμε πολιτισμένα"

θα σε σκοτώσει

το τσιγάρο (είπες)

το τραμ Πατήσια-Λάρισα

το νι πριν τα φωνήεντα

το ασετόν,οι λάμπες αλογόνου,

ένας φαντάρος Κώστας

απ’ τον ΄Εβρο (είπα)

θα με σκοτώσει επίσης

___

βλ. και

www.poiein.gr/archives/17079/index.html

Γιώργος Θέμελης, "Δενδρόκηπος, X"

Στην πλατιά λεωφόρο προς το προάστιο,
- Ένας μονήρης δενδρόκηπος με στέγες χαμηλές -
Ψυχή...
Κάτι αγαθά σκυλιά χωμένα στο πετσί τους
Κ' επάνω κάποια πρόωρα πλανημένα χελιδόνια,
Μετέωρα, σα να μας χαιρετούν και να μας δείχνουν
Το δρόμο προς την άνοιξη που πλησιάζει.
Μόλις προφταίνουμε να ιδούμε λίγο πίσω, λίγο εμπρός,
Κάποιον ακίνητο καπνό ή δέντρο που φεύγει.

Ήτανε κι άλλοι στην είσοδο, ξενιτεμένοι,
Φτασμένοι εκεί από τόπους μακρινούς.
(Σαν ένας τελευταίος σταθμός ή αίθουσα αναμονής).
Κοιτάζοντας με μάτια ασάλευτα προς το κιγκλίδωμα.

Γυρίσαμε και είδαμε τα ρούχα μας πούχαν παλιώσει
Και τα κατάκοπα γόνατά μας γυρισμένα προς τη γη.
Και νιώσαμε τα χέρια που άγγισαν τα χέρια μας να σαλεύουν
Όπως τα ζωντανά ψάρια που πιάνεις στον ύπνο σου και ξεφεύγουν.
Να λάμπουν πίσω τα σπίτια που σκέπασαν τη γύμνια μας.

Ακούσαμε μέσα την καρδιά μας, όπως μια πέτρα που κυλάει.

Είδαμε τότε τον εαυτό μας σαν έναν άλλο,
Τριγυρισμένο απόνα φως,
Ανάμεσα σε καθαρές φωνές και ήχον οργάνων.

Χαιρετήσαμε τον ήλιο που βασιλεύει.

Πλησίασε κάποτε από μέσα ο Φύλαξ - Κηπουρός
(Κλειδιά στη ζώνη, την αξίνα στον ώμο).
Μας κοίταξε λίγο και χάθηκε στους διαδρόμους
Ανάμεσα δέντρα πανύψηλα κ' αιώνιους ήσκιους.

Καθίσαμε κι εμείς εκεί με τους άλλους,
Μαζί με τις παλιές εικόνες που κρατούσαμε,

Κοιτάζοντας με μάτια ασάλευτα προς το κιγκλίδωμα.

________

Γιώργος Θέμελης, Δενδρόκηπος (1955) .

Read more: http://greek-translation-wings.blogspot.com/2008/07/x_21.html#ixzz1qPYMSIwP

Αντώνιος Ψάλτης, "Κέρματα, θ'"

άμα καεί η πρώτη ελπίδα

οι άλλες φωτίζουνε την επιβίωση

___

βλ. και http://toparathyro.wordpress.com/2012/03/24/%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%88%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%AD%CF%81%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/

Χρήστος Α. Γκέζος, "Ειδοποιητήριο Θανάτου"

Περπατούσα κι είδα καρφωμένη στην κολόνα

την αναγγελία της κηδείας μου.
Ένα σκισμένο, σαν τη ζωή μου, ήταν χαρτί.

«Τον αγαπητό μας εχθρό
κι αντίπαλο και σκουλήκι
κηδεύομεν σήμερον.
Απεβίωσε ετών μηδέν
ώρα αγνοουμένη
κάπου μεταξύ μεσονυκτίου και χαραυγής
εν μέσω ύπνου, δυστυχής,
και ονείρων.
Οι τεθλιμμένοι, λατρευτοί του δολοφόνοι»

Φόρεσα το δέρμα μου και κίνησα για το μέρος.
Ένα μεγάλο φράκτη κάγκελα βρήκα
και μέσα άνθρωποι πολλοί γύρω από τον τάφο
με το πρόσωπό μου στους ώμους τους.
Φύγε, φώναξαν όλοι μαζί,
καθώς άνοιγα με τα κλειδιά του σπιτιού μου.
Δεν επιτρέπονται ‘δω πέρα ξένοι.

___


βλ. και
www.poiein.gr/archives/17149/index.html#more-17149

Δημήτρης Αγγελής, "Ταρκόφσκι"

Αυτό δεν μου το έμαθες ποτέ: μητέρα,
πώς ανακαλούν έναν νεκρό για μη σέρνεται ώς την πόρτα σου
τα βράδια; Πέθαινες στις ανηφόρες της Αίγινας
και δεν έλεγες τίποτα. Ζωγραφίζοντας με το αίμα σου αη-Γιώργηδες
δρακοκτόνους. Ξερνώντας πόνους
σ' έρημα λουτρά. Κι εκεί φυσούσε. Πώς να περάσεις το κερί σου
απέναντι χωρίς να σβήσει; Μέλλον κανένα δεν είχες
μ' εκείνο το εύθραυστο σώμα.

Αγνωστα πρόσωπα κατέφτασαν σήμερα
να διεκδικήσουν τη φιλία σου μέσα στους τάφους. Μαύρισε
το χαλικόστρωτο μονοπάτι από τις προσποιήσεις της θλίψης τους,
αόρατοι σπάγκοι
έσερναν τα βήματα όλων μηχανικά πίσω απ' το φέρετρο.
Στεφάνια πολλά, εκλεκτικό όμως το πένθος. Κι ο ήλιος
εκτυφλωτικός πάνω στους σταυρούς και τα μάρμαρα
σε παρέδιδε άσπιλο ξανά
στη χιονισμένη ρωσική σου εστία, εκείνη

που κάποτε σε είχε αποπέμψει.

___

βλ. και http://www.poema.gr/poem.php?id=117&pid=18

Γιώργος Πρεβεδουράκης, "Κλέφτικο"

Ι.

Είδα τις καλύτερες γενιές του μυαλού μου

διαλυμένες απ’ τη φαιδρότερη Λογική

υστερικές, γυμνές και χρεωμένες

να σέρνονται σε βαλκάνιους δρόμους την αυγή γυρεύοντας

τρόπους για να πληρωθεί μια αναγκαία δόση………





ΙΙΙ.

Ανδρέα Παγουλάτο! Είμαι μαζί σου στο Πέραμα

όπου είσαι πιο πλούσιος απ’ τη Deutsche Bank…



…Είμαι μαζί σου στο Πέραμα

όπου χρειάζονται εφτά σπασμένοι καρδιογράφοι

για να μετρήσουν το σφυγμό ενός νεκρού …



_____
βλ. http://www.epohi.gr/portal/politismos/book/9902-%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CE%A0%CF%81%CE%B5%CE%B2%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%97-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%AE-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7%CF%82

Βύρων Λεοντάρης, "Ισαάκ"

Τί μαύρο φως
τί ανάστροφος

μ’ αρπάει βυθός. . .
Στην άβυσσο

με κυνηγά
το αίνιγμα

Ποιος είμαι, τί;
Ασύνδετη

μια πίστη ξέ-
νη μ’ έπαιξε

στα ζάρια, δε
λογάριασε

ποιανού η σφαγή
κι οι ασφόδελοι. . .

Ποιος είμαι, τί;
Πτώση, ενοχή

Οιδίποδας
ή τίποτα

Ούτε κριός
ούτε Θεός

στην κορυφή
ούτε άλλοθι

Σε σκότωσα
με σκότωσες

κι απόμεινα
στην σκοτεινιά

και στο γκρεμνό
των λέξεων

ο παλαβός
εγώ ο βοσκός

των συλλαβών
Μα λόγος και όν

ασύμβατα
ασύμβατα

Η υπαρξη δεν

αρθρώνεται

____

Βύρων Λεοντάρης, Εν γη αλμυρά, εκδ. Έρασμος, 1996.

Θωμάς Ιωάννου, "Πρώτες βοήθειες"

Ξέρω, δε θα βρεθεί αντίδοτο
Στο δηλητήριο της ύπαρξης

Φαρμακωμένοι θα φεύγουμε

Από την ξενιτειά του κόσμου

Ετσι και τα φιλιά μας πικρίζουν κάποτε

Είναι τότε που τα λόγια μας

Σταλάζουν τη μελάνη τους

Στους βλεννογόνους της νύχτας

Μα έλα να αγκαλιαστούμε απόψε

Εφημερεύει πάντοτε η αγάπη

Δε σώζει ζωές

Ξέρεις όμως να δίνει τις πρώτες βοήθειες

Εστω μια απλή περιποίηση τραυμάτων
___
Θωμάς Ιωάννου, Ιπποκράτους 15, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2011.

Στάθης Ιντζές, "Η θάλασσα"

Η θάλασσα θα 'ναι εγκλωβισμένη σε υπόγειες κοιλότητες ματιών
μα θα ρέει μύρο αδιάκοπο κρανίο αναβλύζον
η ανάμνηση περασμένων ναυαγίων
φόροι τιμής στην πρότερη μορφή της.

Κι ο ουράνιος θόλος θα 'ναι παχύρρευστος κι αστραφτερός.
Παχύρρεστος κι αστραφτερός μα παράδοξα χαμηλός.
Παράδοξα χαμηλός για λόγους συντομίας.

___
Στάθης Ιντζές, Συνωμοσία ταυτοχρονισμού, εκδ. Γαβριηλίδης, 2011

Μπελίκα Κουμπαρέλη, "Τις νύχτες"

Βυθίζονται στις γωνιές του μυαλού μου δίχως χτενάκι ή κομπολόι στα χέρια, χωρίς εσάρπα στους ώμους, ή στο λαιμό κασκόλ, φεύγουν γυμνοί κι επιστρέφουν ενδεδυμένοι πλήρως, στα ντουλάπια, στις αποθήκες , στα βήματά μου. Τις νύχτες σκαλίζουν το μυαλό μου, να θυμηθώ κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ξεκλειδώνω βαλίτσες, λουστράρω παπούτσια, μαντάρω κάλτσες, μ’ αγγίζουν σκιές τεραστίων διαστάσεων, τις αφήνω να με χαϊδεύουν ύπουλα ως την ονείρωξη - αδιαφορούν πλήρως για συγγένειες ματωμένες, ξέρω, μισούν τα ανθισμένα νεκροταφεία, τα καντήλια, απεχθάνονται τη σιχλιασμένη λάσπη, φοβούνται το θάνατο όσο εγώ τους νεκρούς μου. Κάθομαι ήσυχη τις νύχτες, τους επιτρέπω να τυλίγονται γύρω μου – χταπόδια, πνιγμοί, γέλια, βρισιές, όρκοι. Ξυπνάω γκαστρωμένη φαντάσματα περιμένοντας τις νύχτες μας να γεννήσω, να τα ονοματίσω ξανά και ξανά. Τις νύχτες βαφτίζω τα παιδιά μου. Ξανά.

___

βλ. και: http://www.poiein.gr/archives/17123/index.html

Φαίδων Κυριακού, "Φόρος αίματος"

Στην ακόνη των ματιών σου
τον κόσμο σου τρόχισες
Αν δε ματώσω
να σταθώ
δε θα βρω
τόπο.

________
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/16235/index.html

Αργύρης Παλούκας, "Χειμώνας του '99"

Σιδηροδρομικός σταθμός Πορτ Μπου.
Σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας.
Μια φοβερή βροχή
κι ένας αέρας που ξήλωνε συθέμελα
τσιμέντο, ράγες, συναισθήματα.
Κι όμως περιμέναμε το τραίνο,
όρθιοι, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλο
με τρόμο, ανάβοντας μες στα παλτά μας.
Λέγαμε δε θα ζήσουμε.
Σαν να με πήρε ο ύπνος από την τόση κούραση
κι είδα για μια στιγμή την ψυχή μου
καθισμένη σ’ ένα παγκάκι,
μες στα ωραία κουρέλια της
– έμοιαζε με πουλί βρεγμένο κάτω από γείσο.
Μετά σηκώθηκε κάνοντας παλαβομάρες
– σαν ερωτευμένη.
Αυτά μια φορά μόνο.

Θεοχάρης Παπαδόπουλος, "Το κομοδίνο"

Γέρασε το κομοδίνο.
Κουβαλά πάνω του,
όπως πάντα,
ένα ποτήρι με νερό,
ένα καφέ,
ένα τασάκι.
Κάθε βράδυ,
μ' ένα τσιγάρο προσπαθείς να θυμηθείς,
σκαλίζοντας στις στάχτες τη ζωή σου.

_____
Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Ξερόκλαδα, εκδ. Ρέω, 2012.

Erza Pound, "The age demanded"

The age demanded an image
Of its accelerated grimace,
Something for the modern stage,
Not, at any rate, an Attic grace;

Not, not certainly, the obscure reveries
Of the inward gaze;
Better mendacities
Than the classics in paraphrase!

The “age demanded” chiefly a mould in plaster,
Made with no loss of time,
A prose kinema, not, not assuredly, alabaster
Or the “sculpture” of rhyme.

______

(Erza Pound, Hugh Selwyn Mauberly)

σκωπτικό επίιγραμμα, "πολύ μιλάς άνθρωπε..."

πολύ μιλάς άνθρωπε
κι όμως σε λίγο στη γη θα κείτεσαι
σιώπα λοιπόν και όσο ζεις
τον θάνατο να φιλοσοφείς

_____

( βιβλίο ΙΑ΄ , β΄ μέρος : σκωπτικά επιγράμματα , αριθμός καταχώρησης 300 )

ΠΑΛΛΑΔΑΣ

ελεύθερη απόδοση στα νέα Ελληνικά : Αντώνης Ψάλτης

Τόλης Νικηφόρου, "Γράμμα"

Συγχώρα με για τον βαρύ χειμώνα

σου αναγγέλλω την επιστροφή των πελαργών

και σου χαρίζω δυο μικρά ποιήματα

να στροβιλίζονται στον κήπο σου

σαν ανοιξιάτικες νιφάδες

είσαι καλά;
_______


[από τη συλλογή Ο πλοηγός του απείρου, 1986 ]

Αρσένι Ταρκόφσκι, "Ο τάφος του ποιητή"

Ορφανεμένη, τρομαγμένη η ψυχή

Σύρθηκε πίσω απ’ το νεκρό με τις τελευταίες δυνάμεις της

Εγώ όμως έβλεπα της αθανασίας την προοπτική

Στους τάφους που χάνονταν μπροστά μου.

Φυλλώματα, χορτάρια – όλα ήταν τόσο ζωντανά,

Θαρρείς και κάποιος έστρεψε τη λούπα

Σε τούτον τον εκρηκτικό της σύγχυσης τον κόσμο,

σ’ αυτό το δίχτυ των παλλόμενων αρτηριών.

Επέστρεψα σπίτι, έπλυνα τα χέρια,

Κι έκλεισα, ξαπλώνοντας, τα μάτια. Και σε έναν ήχο θολό

Που μπήκε απ’ το παράθυρο στο δωμάτιο,

Στο δείλι, που κρεμόταν σα τσαμπί,

Χωρίς καμιά αθανασία, σε πόζα χυδαία

Και γυμνή στεκόταν ο θάνατος μονάχος.

______


μτφρ. από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
βλ. και http://samizdatproject.blogspot.com/2012/03/blog-post_07.html

Δανάη Σιώζιου, "Μνήμη ελέφαντα"

Μες στο σαλόνι μας θεριεύει ένα δάσος, μα εμείς σιωπηλοί
ξεσκονίζουμε τα αχρησιμοποίητα τσαγιερά στο σύνθετο,
γυαλίζουμε τα ακριβά ασημικά. Από χρόνο σε χρόνο φουντώνουν
τα κλαριά, ψηλώνουν τα
χόρτα, δυσκολευόμαστε να περάσουμε απ' το ένα μέρος
στο άλλο, έχουμε αρχίσει να
σημαδεύουμε το δρόμο μας, όλο λιγότερο βλεπόμαστε, μιλάμε.
Δε χρειάζεται, έτσι κι
αλλιώς τα άγρια ζώα έχουν αρχίσει να μας πλησιάζουν
πια χωρίς να φοβούνται

Γεωργία Τρούλη, "Και στα ενδιάμεσα"

Δυο κατεβασμένα παραθυρόφυλλα καθημερινότητας

Και στις ρίγες που δημιουργούν σχίσματα

Βάζεις χαρτοταινίες σε παραλληλία

Σε διάταξη που συναγωνίζεται τη δίψα του νερού

Από πάνω στέκουν κονταροχτυπημένα

Τα χαρτιά της λειψυδρίας

Δεν καίγεται κανένα τίποτα

Τόσο αργά όσο θα έπρεπε

Δεν νιώθεις καμιά στιγμή πιο δικό σου

Το δικό

Παρά μόνο τη στιγμή που το βλέπεις

Να χάνεται

Κι έτσι να ξεγλιστρά στις χαρτοταινίες

Και στα ενδιάμεσα

Σαν έντομο να ξεφεύγει

Την ώρα που μοιάζει οκτάβα σε πεντάγραμμο

Και το λουκέτο σε όλες τις γραμμές

Και το κλειδί να έχει οξειδωμένες κλειδώσεις

Και εγκοπές

Πουθενά να μην ταιριάζει

Μόνο αντίγραφα

Και κάθε φορά ένα λιγότερο

Και

___

Γεωργία Τρούλη, Ακρογωνιαία πορεία στο και, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2012.

Ευτυχία Παναγιώτου, "(γονατισμένη)"

χάλασε ο δίσκος, ανάποδα παίζει τα τραγούδια.

τώρα ο στίχος αντίστροφα με πάει.

μια πεταλούδα κόλλησες στο γόνατό μου πίσω,

στόχος το "γονατίζω" να κόψω μαχαίρι.

το είδα σαν παιχνίδι στην αρχή και δέχτηκα

αλύγιστη να παραμείνω, αν είναι έτσι

μια ζωή να σώσω.

ήρθες μετά μ' ένα τσουβάλι, γεμάτο μ' άλλες ταλαίπωρες

"άσκηση θάρρους είναι ευτυχία να μη λυγίζεις", είπες.

"άσκηση καλοσύνης είναι", σκέφτηκα.

______
Ευτυχία Παναγιώτου, Μέγας Κηπουρός, 2007.

Γιώργος Χριστοδουλίδης, "Πρώτη φορά"

Η κόρη του ποτέ δεν τον είχε δει.
Η κόρη του ποτέ δεν τον είχε πει.
Όταν τα λείψανά του ταυτοποιήθηκαν
όταν επιβεβαιώθηκε το γεγονός
πως ήταν στα τρία μέτρα εκτελεσμένος
από τότε
στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη
κι έκανε πρώτη φορά
να τον ψελλίσει:

"Πατέρα".

Η λέξη σχηματίστηκε στα χείλη της
κι έσκασε με κρότο
στο πάτωμα
όπως η έκρηξη μιας βόμβας
που χάρις στη βραδύτητα του ήχου
έχεις το προνόμιο να δεις
το δευτερόλεπτο εκείνο
πριν ακουστεί.

___
Γιώργος Χριστοδουλίδης, Το απραγματοποίητο, εκδ. Γαβριηλίδης, 2010.

Κώστας Παπαθανασίου, "Εκμαγεία"

Το βάθος του Κόσμου πίσω απ' τη μάσκα
γεμίζει τις τρύπες των ματιών με παλιό ουρανό
Στο οδυνηρό πουθενά ο ποιητής αναχωρεί
για θαυμαστό ταξίδι
Αμέτρητοι οι σιωπηλοί νεκροί-
μαρτυρούν τη σάρκινη μοίρα
Ο νικητής ακροβάτης αναδύεται στο επέκεινα
κι ο κλόουν ξεχύνεται
στους δρόμους απελπισμένος
ψάχνοντας να βρει το πρόσωπό του

___
Κώστας Παπαθανασίου, Εκμαγεία, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2011.

Θοδωρής Βοριάς, "Καρφωμένος στα σύννεφα"

Το μεσημέρι γυαλίζουν τα καρφωμένα σου φτερά

στα σύννεφα

-φεγγάρι που ξέφυγες από τις νύχτες-

κι όσοι μπορούν να ορθώνουν το κεφάλι

θα σε βλέπουν.

Ανυπεράσπιστος στη βαρβαρότητα της πόλης,

κατάληξες κι εσύ να αιωρείσαι

πλάι στον Προμηθέα.

Το δειλινό ματώνετε τον ουρανό.

Τη νύχτα αστράφτει η κρυμμένη φωτιά

απ’ τα καλάμια σας

κι οι ανυποψίαστοι λένε πως έρχεται βροχή.

___

βλ. και Ποιείν: http://www.poiein.gr/archives/16989/index.html

Πέτρος Γκολίτσης, "Θεσσαλονίκη (ή η Φαγάνα)"

Το κρανίο μου ζέχνει ακόμα

με βγάλαν
μας αλλάζουν θέση
οι φαγάνες σκάβαν
η κυρά Φ. λίγο πιο πέρα
χωρίστηκε απ' το σώμα

σε σακούλα μπλε πλαστική
στην κνήμη κρέμεται καλσόν
που ανεμίζει
-προσωρινά νεκροταφεία-
αλέθονται τα ξύλινα
το χώμα
τρίζει

σ’ ένα ξύλινο ράφι
ενώ σκάβει η φαγάνα

Αριστοτέλης Νικολαΐδης, "O Χαίλντερλιν στην Πάτμο"

Zu lang, zu lang schon ist
Die Ehre der Himlischen unsichtbar.

Εδώ συνάντησα τον Χαίλντερλιν
μετά την τρέλλα' τα γυάλινά του μάτια
γλάρωναν τυφλά στους γλάρους
τα κόκκαλά του φύτρωναν ία
και συλλαβές από xαμένες λέξεις.
Η αποκάλυψη, του είπα, βάλε
ξανά τα κόκκαλά σου εδώ στο οστεο-
φυλακείο' μην ξεxνάς πως είσαι απ' το κενό.

Στην Πάτμο, σ' ένα καφενείο
μ' ένα κορίτσι δίπλα μας γυμνό.

_______
Αριστοτέλης Νικολαΐδης, Συγκεντρωμένα Ποιήματα 1952 - 1990, εκδ. Πλέθρον, 1991.

Nίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου, "Το βραχιόλι"

Λιγοστεύουν οι άνθρωποι. Μιά γάτα νοίκιασε το αποκάτω σπίτι.
Ένας κροκόδειλος άνοιξε ψυχιατρική κλινική, θα τις φάει λέει τις φιλίες μου,
θα τις γιατρέψει. Σε ποιάν να χαρίσω το χρυσό αυτό βραχιόλι;
Στο σπίτι μου έμενε κάποτε η Π, εν' άστρο έρχεται να μ' ανοίξει την πόρτα,
δεν φορώ εγώ βραχιόλια, μου λέει βιαστικά, λαμπυρίζοντας.
Στο σπίτι της Π, μιά τόση δα πυγολαμπίδα στέκει πίσω απ' την πόρτα,
δωσ' το μου εμένα, μου λέει τρυφερά, θα το κάνω στεφάνι,
θα πηδώ από μέσα καθώς τα λιοντάρια, θα δίνω παράσταση,
θα πλουτίσω επιτέλους.
Έξω απ' το σπίτι μου ένας ιβίσκος ψηλώνει, έχει πια φτάσει
ως το παράθυρο, κοιτάζει μέσα με απληστία.

Γιώργιος Σουρής, "Τεμπελιά"

Δεν έχω κέφι για δουλειά,
πάλι με δέρνει τεμπελιά
και κάθομαι στο στρώμα...
Βρίσκω το σώμα μου βαρύ
και όλ' η γη δε με χωρεί
κι ο ουρανός ακόμα.

Κακά νομίζω τα καλά
και βλέπω μια στα χαμηλά
και μια κοιτώ επάνω...
Σ' αυτό τον κόσμο τον χαζό
ας ημπορούσα να μη ζω
μα... δίχως να πεθάνω.

Γιάννης Δάλλας, "Ανατομία, 1"

Καιρός να παραδώσω την κατάθεση μου:

Όπως όταν ακούγεται από μακρυά βροντή ή πυροβολισμός εφόδου

Και διαλύεται η παρέλαση σαν φίδι με φολιδωτήν ουρά στο ρίγος του μεσημεριού

Άδειασε τότε η πολιτεία κι έμεινε η κεντρική πλατεία με τα δέντρα της δεκατισμένα

Με τις σημαίες πατημένες τις κραυγές της στον αγέρα ασπρόρουχα του πανικού

Κι έγινε η νύχτα ποταμός απ’ όπου στης αυγής τα ξέφτια αναδυόμενα

Τα τανκς με βήματα βαρεία τεντώνοντας την προβοσκίδα τους

Σαν ιπποπόταμος της λεωφόρου

_____

Γιάννης Δάλλας, Ανατομία, εκδ. Κείμενα, 1971.

Γιάννης Δάλλας, "Ανατομία, 2"

Τώρα τα τόξα
Διάτρητα
Απ’ άλλα τόξα
Κι όμως παλίνδρομα
Και Κανιβαλικά

Τώρα παλλόμενα
Μες στη φαρέτρα
Ή και σφυρίζοντας
Απ’ τους εξώστες
Διασταυρούμενα
Σ’ όλες τις πόρτες
Τα βέλη αόρατα
Βροχή τα βέλη

Όπως τοξότης
Θερίζοντας
Άλλον τοξότη
Βέλη σκοπεύοντας
Τον σκοπευτή τους
Ο συνωμότης
Τον εξωμότη

Δυό δυό σφαδάζοντας
Μες στις παρόδους
Ή κι αλαλάζοντας
Προς τις εξόδους
Οι διπλοπρόσωποι
Τυφλοί τοξότες.

___

Γιάννης Δάλλας, Ανατομία, εκδ. Κείμενα, 1971.