Δανάη Σιώζιου, "Μνήμη ελέφαντα"

Μες στο σαλόνι μας θεριεύει ένα δάσος, μα εμείς σιωπηλοί
ξεσκονίζουμε τα αχρησιμοποίητα τσαγιερά στο σύνθετο,
γυαλίζουμε τα ακριβά ασημικά. Από χρόνο σε χρόνο φουντώνουν
τα κλαριά, ψηλώνουν τα
χόρτα, δυσκολευόμαστε να περάσουμε απ' το ένα μέρος
στο άλλο, έχουμε αρχίσει να
σημαδεύουμε το δρόμο μας, όλο λιγότερο βλεπόμαστε, μιλάμε.
Δε χρειάζεται, έτσι κι
αλλιώς τα άγρια ζώα έχουν αρχίσει να μας πλησιάζουν
πια χωρίς να φοβούνται