Σιδηροδρομικός σταθμός Πορτ Μπου.
Σύνορα Γαλλίας – Ισπανίας.
Μια φοβερή βροχή
κι ένας αέρας που ξήλωνε συθέμελα
τσιμέντο, ράγες, συναισθήματα.
Κι όμως περιμέναμε το τραίνο,
όρθιοι, πλησιάζοντας ο ένας τον άλλο
με τρόμο, ανάβοντας μες στα παλτά μας.
Λέγαμε δε θα ζήσουμε.
Σαν να με πήρε ο ύπνος από την τόση κούραση
κι είδα για μια στιγμή την ψυχή μου
καθισμένη σ’ ένα παγκάκι,
μες στα ωραία κουρέλια της
– έμοιαζε με πουλί βρεγμένο κάτω από γείσο.
Μετά σηκώθηκε κάνοντας παλαβομάρες
– σαν ερωτευμένη.
Αυτά μια φορά μόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου