Αρσένι Ταρκόφσκι, "Ο τάφος του ποιητή"

Ορφανεμένη, τρομαγμένη η ψυχή

Σύρθηκε πίσω απ’ το νεκρό με τις τελευταίες δυνάμεις της

Εγώ όμως έβλεπα της αθανασίας την προοπτική

Στους τάφους που χάνονταν μπροστά μου.

Φυλλώματα, χορτάρια – όλα ήταν τόσο ζωντανά,

Θαρρείς και κάποιος έστρεψε τη λούπα

Σε τούτον τον εκρηκτικό της σύγχυσης τον κόσμο,

σ’ αυτό το δίχτυ των παλλόμενων αρτηριών.

Επέστρεψα σπίτι, έπλυνα τα χέρια,

Κι έκλεισα, ξαπλώνοντας, τα μάτια. Και σε έναν ήχο θολό

Που μπήκε απ’ το παράθυρο στο δωμάτιο,

Στο δείλι, που κρεμόταν σα τσαμπί,

Χωρίς καμιά αθανασία, σε πόζα χυδαία

Και γυμνή στεκόταν ο θάνατος μονάχος.

______


μτφρ. από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης ©
βλ. και http://samizdatproject.blogspot.com/2012/03/blog-post_07.html