Γιώργος Μπλάνας, "Ο κότσυφας του σύμπαντος"

Τι όμορφα που είναι όταν ξυπνάς πριν ξημερώσει
... κι ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνει φτερουγίζοντας
όλο φωτάκια και δροσιές ο κότσυφας του σύμπαντος
και λέει: —Επιθυμώ τη δύναμή σου για να φέρω
σε πέρας το άγαλμα της μέρας.

Πραγματικά, καλλίπυγος κι εύζωνος και γλυκιά
η μέρα προμηνύεται και κάνει
χαρές βαθιά η καρδιά και παροτρύνει
το στήθος να συλλάβει στον αέρα
βέλη και δόρατα μεγάλων έργων.

Κρίμα!
Έρχεται ο ήλιος πύρινο γρανάζι πεινασμένο
στην βρώμικη φωλιά της πόλης και αρχίζει
να πνίγει τα ημερόπουλα: αίμα και σάρκα
μυρίζει και ο κότσυφας του σύμπαντος γυρίζει
ποιος ξέρει πού. Πολύ φοβάμαι...