Άννα Γρίβα, "Επίνικος"

Τις νύχτες σκοτώνω την ώρα μου
πάνω στα έπιπλα
με ένα θερμόμετρο στη μασχάλη ταξιδεύω
απ' το ένα δωμάτιο στ' άλλο
και μαγειρεύω στο μπρίκι μου
το ταρακούνημα της κουρτίνας
η πόρτα κλειδώνει μόνη της πια:
δεν έχω τίποτα να δώσω
σε τόσους επισκέπτες
-γιατί έρχεστε; γιατί έρχεστε ακόμη
και σπαταλάτε τ' αστέρια πάνω μου;

τόσα παιχνίδια γύρω μου
τόσες αφύλακτες χαρές

κάποτε τρεφόμουν με νερό μόνο
και είχα γίνει βαριά σαν πέτρα
με φυσούσες κι έμενα ακίνητη
στις πλαγιές των λόφων
τώρα βαδίζω κρυφά στα κοπάδια των ζώων
τα κάνω κομμάτια με τα δόντια μου
και δε χορταίνω το αίμα τους
(η ίδια δεν είμαι;)
κάποτε γυρόφερνα το θάνατο
σαν κουτσή γριά
που καθαρίζει την κουζίνα της
τώρα τον φυτεύω με τα χέρια μου
ανάμεσα στα λουλούδια
και τον βλέπω να μεγαλώνει
και να μαθαίνει το περπάτημα

τραβώ στα νύχια μου
τον κομπασμό της άνοιξης
κι αποκοιμιέμαι
πουλί εν πτήσει:
η ανακούφιση
θα μοιάζει πάντοτε
με το θυμίαμα
των ηφαιστείων.

______
περ. ΈΝΕΚΕΝ, τχ. 21, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2011.