Κώστας Παπαθανασίου, "Τροφώνιο Άντρο"

Να διαβείς τον βωμό
με χνάρια ματωμένα
έτοιμος και νηστικός
να μάθεις την αλήθεια

Είσαι άρρωστος πολύ
-καιρό το ξέρεις
στο απολιθωμένο σώμα
φύτρωσαν όγκοι ζωντανοί

Ποιός θα μας λυτρώσει;
αναρωτήθηκαν οι ιερείς
Κι εσένα ποιός θα σώσει
από τους οιωνούς;

Δυο μικρά παιδιά
θα σ’ οδηγήσουν
στο νερό της Λησμονιάς
και της Θύμησης
Ξέρεις πως όλα
υπάρχουν στο κεφάλι σου
όλα γυρεύουν κάτι από σένα

Όταν σε ρουφήξει
το στόμα της σπηλιάς
μη φοβηθείς
Κανείς δεν πέθανε εκεί κάτω
-μονάχα αυτός που γύρευε χρυσάφι
Μες τη σκοτεινή μήτρα
προσευχήσου
Προσευχήσου να γεννηθείς ξανά
Να θυμηθείς τα σκοτεινά
μυστικά της μητέρας
Τον σκληρό διαχωρισμό
και την αέναη επιθυμία
Τις τρομαχτικές μάσκες
και το θόρυβο της πανοπλίας

Ω! Πόσα έχεις να θυμηθείς

Όταν ξυπνήσεις στο θρόνο της Μνήμης
μη νομίσεις πως ονειρεύτηκες
Οι ιερείς θα σ’ απειλήσουν
τίποτα μην φανερώσεις
Μα να το ξέρεις
Εκείνο το παιδί
που χαμογέλασε μπροστά
στον καθρέφτη
ήσουν εσύ

_______
Κώστας Παπαθανασίου, Εκμαγεία, εκδ. Σαιξπηρικόν, 2011