Αλέξιος Μάινας, "Η απόδραση των αιχμαλώτων"

                       
                                                   Νόστος   
                                                   μετοίκων μεταγενέστερων
                                                   παραμόνιμων, αποξενωμένων. 

Μια κάποια τέτοια ανύποπτη μέρα,
όπως χάνεται στο πέλαγος των αιώνων μια ξέρα,
πες στον εαυτό σου,
μπορεί το πρόσωπό σου
στο μυαλό των γνωστών
που σε αγάπησαν 
να σβηστεί,
όπως σπάει μια χορδή στου παππού το σαντούρι
ή ένα δόρυ κι ας είναι φτιαγμένο από Ηφαίστους, 
ή όπως σκάνε απ' τον κεραυνό μια δυο νάρκες,
κι απελεύθερος να περπατήσεις
στα λιθάρια της φύσης
από τα φρύγανα στα βρύα
και την ακτή
κι απ' τις σανιδόσκαλες στις βάρκες
ή στα κιλίμια των μικρών λιακωτών
που ίσως σάπισαν
μπρος στις πόρτες με τα τσουβάλια και το πληγούρι
- τώρα δεν θα σε ξέρουν, θα σου πούνε παρία -
που όμως βλέπουν ακόμα στις αυλές τις δικές τους
όπου μαζεύονται να σε δουν να σπανίζεις. 

______
Αλέξιος Μάινας,Το περιεχόμενο του υπολοίπου, 2011.