Δημήτρης Παπαδίτσας, "Βλαδίμηρε"

Εδώ υπάρχουν πολλά πράματα έτοιμα που μπορείς να δεις

μέσα τους την ιστορία τους σε πολύ απλή γλώσσα

Ξημερώνει απ΄όλες τις μεριές Βλαδίμηρε

Όταν με δεις ν΄ανασαίνω κάθε χιλιόμετρο την ανθρώπινη

προστασία σου

Φαντάσου ένα εκατομμύριο γυναικόπαιδα να φωνάζουν:

δικαιοσύνη

΄Η ένα εκατομμύρια άστρα που τα ψάχνουν άπιστα δάχτυλα

Ή μια χρυσοκίτρινη κοίτη που τελειώνει μέσα μου

Εφθασα

Να μου δώσεις λίγα χτυποκάρδια που δεν έγιναν έφηβοι

Τώρα το καλοκαίρι μου τα ζητιανεύει μια δροσούλα του

Ιλισού

Επίσης κι ένα δέντρο που έχασε την καρποφορία του

Όταν κοιμηθεί το φεγγάρι μες στο Ρήνο φαντάσου την ψυχή μου

Σα δωμάτιο εξοχικού σπιτιού που περιμένει τον ύπνο του

για παραθέρισμα

Αν ήσουν εδώ το πρωΐ θ΄ακουγες τα κοκόρια και τους γαλατάδες

μέσα στ΄αγουροξυπνημένα αυτιά της γειτονιάς

Υστερα τις εφημερίδες και τα χέρια να τις παίρνουν από τα

μισόκλειστα παράθυρα

Πολλές φορές γελώ με τη συνήθεια π.χ. χτες το πρωΐ

Είχαμε στο τραπέζι ένα φλιτζάνι τσάι παραπανίσιο

Τότε βούτηξα το ψωμί μου στην απέραντη πίκρα του

Κι έτρωγα χωρίς να μπορώ να χορτάσω. Σκέψου τη ζωή μου

Αυτό το βερίκοκο στα δόντια της απουσίας

_____
Δ. Παπαδίτσας, Εντός Παρενθέσεως (1945).