Απόψε ψάχνοντας το στόμα σου σε άλλο στόμα,
σχεδόν πιστεύοντάς το, γιατί έτσι τυφλό είναι αυτό το ποτάμι
που με ρίχνει στη γυναίκα και με βυθίζει μες στα βλέφαρά της,
τί θλίψη να κολυμπάς στο τέλος προς την όχθη του λήθαργου
γνωρίζοντας πως η ηδονή είναι αυτός ο ποταπός σκλάβος
που δέχεται τα κάλπικα νομίσματα, τα κυκλοφορεί χαμογελώντας.
Λησμονημένη καθαρότητα, πόσο ήθελα να διασώσω
αυτό τον πόνο του Μπουένος Άϊρες, την αναμονή αυτή
χωρίς παύσεις ούτε κι ελπίδα.
Μόνος στο ανοιχτό μου σπίτι πάνω στο λιμάνι,
πάλι ν΄αρχίζω να σε επιθυμώ,
πάλι να σε βρω στον καφέ του πρωϊνού
σαν να μην τόσα πράγματα αναπόφευκτα
είχαν συμβεί.
Και να μην πρέπει να θυμάμαι αυτή τη λησμονιά που ανεβαίνει
για τίποτα, για να μου σβήσει από το μαυροπίνακα τα σκίτσα σου
και να μη μου αφήσει παρά ένα παράθυρο χωρίς αστέρια.
____
μτφρ. Β. Λαλιώτης
βλ. και http://giorgosmixos.blogspot.com/2012/02/after-such-pleasures.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου