Στις άδειες πλατείες
Αόρατο χέρι γεωμέτρη
Γυναίκες δίχως πρόσωπο
Να περιμένουν
Φόβοι αρχαίοι ρίχνουν σκιά
Στην πόλη της σιωπής
Στο μάτι του μάντη άσπιλα
Την απειλή φωτίζουν
Δίπλα στο άγαλμα μπανάνες
Κι ο ποιητής χωρίς χέρια
Χωρίς πόδια για να προχωρήσει
Κάποτε και το μέλλον ασφυκτιά
Στ’ αφηρημένα σχέδια των τρελών
Θέλουν οι μέρες να ξεφύγουν
Σαν άγρια άλογα που καλπάζουν
Αμέρωτα στην ακροθαλασσιά
___
Πέτρινα πουλιά» (2006, Οδός Πανός)
βλ. και
http://www.24grammata.com/?p=12535
Πόσο μελαγχολικό που μου έρχεται στον νου μια βροχερή μέρα έχοντας το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι, λαχταρώντας απελπισμένα μια στάλα βροχής, μια και μοναδική να σβήσει την κάψα των ματιών σου, όμως τι κρίμα είσε για πάντα φυλακισμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναρρωτιέμαι σε ποιο σκοτεινό γραφείο βρισκόταν ο Κώστας όταν εμπνεύστηκε το ποίημα, έβρεχε?