Δημήτρης Αθηνάκης, "Παραλήρημα για τα τέσσερα πόδια μιας αγάπης"

Βλέπω τα ναι σου να έρχονται από μακριά
και τα δικά μου, σαν κεριά,
κραδαίνουν,
καίνε
τους αιώνες περιμένοντας

Φυσά δυνατά
μου φεύγει το καπέλο τα γυαλιά το τατουάζ το χέρι μου
μου φεύγει
το πόδι κι ένα μάτι


[Μένω έτσι να χαμογελώ
εμπρός σε πίδακες που η χαρά τού τίποτα αναβλύζει]

η χαρά –
μόνη κι αυτή

Μείνε εσύ, αν θέλεις, παραδίπλα
– κι ας μη μας καταλαβαίνει κανείς

[Δε χρειάζεται και τούτο να μας πνίξει]

Μόνο να ρέει
ο καιρός
το κρασί
ο καπνός
να ρέει


___
βλ. και http://poeticanet.com/poets.php?subaction=showfull&id=1238470073&archive=&start_from=&ucat=185&show_cat=185