Ονειρεύτηκα απόψε τον Παναγιώτη ανεβασμένο στην πορτοκαλιά της αυλής. Νύχτα γλυκιά. Είχε σταθεί στα μεσιανά κλαδιά. Έκοβε πορτοκάλια απʼ τη μεριά της θάλασσας.
«Θα πέσεις ευλογημένε!», του φώναξα.
«Κι αν πέσω; δεν πονάνε οι πεθαμένοι!», αποκρίθηκε.
Άφησε τα πορτοκάλια κατά τη μεριά του δρόμου άκοπα.
«Αυτά είναι για ʽσένα», μου είπε.
«Σειρά σου.
Ανέβα».
_______
(Γιώργος Χ. Θεοχάρης, Από μνήμης, εκδ. Μελάνι, 2010)
βλ. και Ποιείν:
http://www.poiein.gr/archives/12245/index.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου