Ο ήλιος έδυσε περίλυπος
πίσω από την ποίησή της.
Τα κύματα να ομοιοκαταληκτούν
αποκαρδιωμένα. Τα σύννεφα
λαμπύριζαν ελεγειακά.
Ο ουρανός σκοτείνιασε,
μελαγχόλησε, ελπίζοντας ότι
θα μπορέσουμε να υπομείνουμε
την ιδιορρυθμία του θανάτου.
Απώλεια, απώλεια που κρατάει
τη δάδα της φλεγόμενη.
Για μια στιγμή
είδα μια άλλη άποψη
του εαυτού της, μετασχηματισμένη
από τις μεταφράσεις μου
των ποιημάτων της. Έπειτα
έστρεψα το βλέμμα μου στον καθρέφτη
και είπα: «Τι σε κάνει να πιστεύεις
ότι επειδή είμαι ζωντανός
έχω μεγαλύτερη ελπίδα
από την απεικόνισή σου;»
Ο θάνατός της
με μετέφερε έξω από το παρελθόν
που δεν ήθελα να εγκαταλείψω,
να με οδηγεί εκεί που ξέρω καλά
ότι η ζωή δεν υποσχέθηκε τίποτε, σε κανένα,
εκτός από το όνομα «ζωή».
Χρόνος είναι να κοιτάζεις προς το μηδέν
για μια δεύτερη ματιά. Όλοι μας
ζούμε την προϋπόθεση τού να ζεις.
Φίλη, αγαπημένη φίλη,
τα ποιήματα που είχες στην καρδιά
πέταξαν ψηλά
σε συσσώρευση νεφών,
στην καρδιά του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου