Νίκος Καρούζος, "Βράδυ"

Μια γυναίκα κλαίει στον ίσκιο της φωνής –

ω γοερά γόνατα – και φεύγει

το κακό σαν άχρηστο ζώο.

Έβλεπα τα στήθη της

κ’ ήτανε βράδυ πολύφυλλο και φωτισμένο.

Σα μίσχος άνθους ο χρόνος

αθώα υψούμενος.