Αθανασία Δανελάτου, "ΤΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΟΝΑΧΟ"

Eίναι κανείς μονάχος του
μ’ ότι αγαπά,
κι ότι αγαπιέται ακόμη πιο μονάχο
στην αγάπη.

Περνούν, πάνω μου απ το πτώμα
του ύπνου μου φιλιά και τρένα,
σαν τις φαντασίες
που κατοικούν στην καρδιά μου
απομακρύνονται, σε γρήγορη φυγή
κίτρινα ωδικά πουλιά
μικρόσωμα, χλωμά
επιθυμίες λιποτάκτες .
Από προορισμό σε προορισμό,
αφήνουν ένα ιχνούδι του συρμού.

Η μέρα βουίζει θάλασσα κι αγρύπνια.
Ζητώντας ένα κομμάτι σώμα αντιλαβή
με πλησιάζει σ’ έναν κατακλυσμό ανέμελο .

Δεν έχω άλλο παιδί να μεγαλώσω
-φωνάζω -
Ούτε κι άλλο πατέρα να υιοθετήσω
- σωπάζω-
δάχτυλα μόνο που επιθυμούν
δάχτυλα βυθομέτρες :

από τις κόχες των ματιών,
να εξορύσσουν τα όνειρα
να τα φωτίζει το σκοτάδι.

Από τις κόχες των ματιών
ν’ αντιλέγουν μ΄ αίματα
να τα σκιάζει χάδι.