[...]Το κουστούμι βρέθηκε άθικτο, ένα σακούλι για τα κόκαλα, ανάμεσά τους ήταν μία πέτρα παράξενη, σπίθιζαν οι κρύσταλλοί της στο φως, σπόρος θανάτου που δεν κάρπισε, κρυφή παθολογία που γύρισε σε κτέρισμα. Της σήψης μια αμέλεια κρεμόταν στο πίσω μέρος της νεκροκεφαλής. Είπε του φίλου του να μην το αναφέρει αυτό μπρος στις γυναίκες και θυμήθηκε τότε που 'ταν μικροί και τους κούρευαν γουλί αφήνοντάς τους μόνο μια φούντα πάνω απ' το μέτωπο. Οποτε περιδιάβαινε στους δρόμους της κωμόπολης, στεκόταν και κοιτούσε το κουρείο κι άλλα μαγαζιά που ήταν πια κλειστά, με τα εργαλεία μέσα και τα έπιπλα [...]
[...]Τα κόκαλα τα έπλυνε πρώτα με χλωρίνη ο Αλβανός να ξεπλυθεί η οσμή του λίπους, έπειτα, κατά το τελετουργικό, με κρασί, και τα άπλωσε στον πέτρινο περίβολο να στεγνώσουν. Πίσω τους δυο δίδυμοι αχυρώνες άδειοι χάφτανε μες στη φωτοπλημμύρα σκοτάδι, κι απάνω απ' τις σκεπές τους η πέτρα του βουνού ανηφόριζε λάμποντας ώς τα ουράνια. «Απλωμένα στον ήλιο σαν την μπουγάδα, σαν τον τραχανά, σαν τις ντομάτες που στεγνώνουν τον Αύγουστο, τα κόκαλα του πατέρα μου...» έλεγε μετά κι η φωνή του ξεστράτιζε σε κάτι που 'μοιαζε για στριγκό γέλιο [...]
___
Ηλίας Παπαμόσχος, Ο μυς της καρδιάς, διηγήματα, εκδόσεις Μεταίχμιο, 2011.
βλ. και
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=319443
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου