Ευγένιος Αρανίτσης, "010000" ή/και "1/010000"

βρήκαμε αύγουστο υποτίθεται~ είμαστε με τον κωστή κρεμασμένοι απ’ τα πανιά τού σκάφους "ΕΥΧΟΜΑΙ Λ.Κ"

: τα πανιά πλαταγίζουν διότι μόνον αν πλαταγίζεις σου δίνει ο άνεμος κίνητρο για να εύχεσαι είτε κορώνα

είτε γράμματα, η δε "ΕΥΧΟΜΑΙ" συνηγορεί στην ίδια γλώσσα με τα φρύγανα του βυθού. πλέον η ζέστη,

συσσωρευμένη στα γράμματα, έχει δέσει την πρύμνη τής κάθε λέξης στην πλώρη τής επόμενης. μπροστά σε μύτες μας, η συνήθεια άγγιξε απαλά τον αιγύπτιο θεό ρα, που ήδη λαγοκοιμόταν, κι έτσι γλιστράει απ’ το κεφάλι του το πελώριο στέμμα: είναι ο ήλιος, κώωωστα, φωνάζω, ο ήλιος πέφ

τει! η κορώνα του ήλιου κατρακυλάειστα σκαλιά τού αέρα

ενώ συνάμα αιωρείται. και απόδειξη ότι ότι στο κοίταγμα του κώστα πρίφτη όλες οι λόγχες της φυσικότητας έχουνε γίνει ένα σφύριγμα. αλλά για λίγο. κατόπιν μοιάζει με ό,τι ήτανε εξαρχής γλυκύς παλιάνθρωπος μ’ ωραία μέση. τότε εγώ

και το εγώ τού κώστα πρίφτη είδαμε πάλι την Εντροπία με τα μάτια μου.

___
Ευγένιος Αρανίτσης, Καλοκαίρι Στον Σκληρό Δίσκο, εκδ. Νεφέλη, 2002, σ.28

και

"1/010000"

βρήκαμε αύγουστο υποτίθεται~ είμαστε με τον κωστή κρεμασμένοι απ’ τα πανιά τού σκάφους ΕΥΧΟΜΑΙ Λ.Κ 4

20: τα πανιά πλαταγίζουνε διότι μονάχα σ’ ό,τι διπλώνει δίνει ο άνεμος κίνητρο για να εύχεται κορώνα-γράμματα.

σκοπός μας – ναι! – είν’ ο αέρας, το να ξεφύγουμε απ’ τα ονόματα... α, ονό

ματα, πόσο είστε αδιάφορα για τη σύγκρουση Τάξης και Αταξίας! το ΕΥΧΟΜΑΙ του μη-κύματος λέει πάντα στην ίδια γλώσσα με τα φρύγανα του βυθού. η ζέστη κάνει

το γράμμα ρω να δένει την πρύμνη τής μίας λέξης στην πλώρη τής επόμενης. μπροστά σε μύτες μας, η συνήθεια ‘γγίζει απαλότατα τον αιγύπτιο θεό ρα, που ήδη λαγοκοιμάται κι έτσι γλιστράει απ’ το κεφάλι του το πελώριο στέμμα: είναι ο

ήλιος, κώωωστα, φωνάζω, ο ήλιος πέφτει! το

στέμμα-ήλιος κατεβαίνει κατρακυλώντας στα σκαλιά τού αέρα ενώ συνάμα αιωρείται, και απόδειξη ότι ότι στο κοίταγμα του κώστα πρίφτη όλες οι λόγχες της φυσικότητας έχουνε γίνει 1 σφύριγμα. αλλά για λίγο. ύστερα μοιάζει με ό,τι ήτανε εξαρχής γλυκύς παλιάνθρωπος μ’ ωραία μέση.τότε εγώ

& το εγώ τού κώστα πρίφτη είδαμε πάλι την εντροπία με τα μάτια μου.

___
περ. Propaganda, τεύχος 6