Γιώργος Καρτάκης, "Γράμμα στον εαυτό"

Τώρα
Ετούτοι οι ρυθμοί και αύριο
Χοροπηδούν πουλάκια στο μνήμα σου.
Τώρα όμως
Τραγουδούν ολόγυρά μου.
Τις ατέλειωτες ώρες
Πλένω τα χέρια και παρατηρώ
Το αίμα στις φλέβες που δεν προδίνει τίποτα·
Τίποτα.

Το όμορφο χαμόγελό σου το αυλακώνουν οι σκέψεις
Όπως προχωρείς μακριά στον ορίζοντα:
Αν απομακρυνθείς να με θυμάσαι.

Ποτέ δεν έγινες απόλυτα δικός μου
Κάτι μου διέφευγε το χειμώνα – όλες τις εποχές
Κάτι χανόταν στην ανάλυση
Ποτέ δεν έπαψε απόλυτα η ταραχή
Πάντα μια θλίψη ανακάλυπτε όλο και πιο βαθειά
Μιαν ατέλεια.

Κι έτσι, αγίνωτο σ’ αφήνω.
Να γυροφέρνεις πια ως το τέλος
Πελώριος, στο βάθος σου μικρός
Ευσπλαχνικός μα τόσο φιλάσθενος
Σαν κλωστή που μια εύκολη κίνηση απομακρύνει

Έτσι ξυλιάσαμε κι οι δυο και περιμένω
Να θάψω ό,τι έμεινε κρυφό και αμετάκλητο –
Να μη λυπάσαι
Να μην κλαις
Ούτε να λες.
Τίποτα