Αθανασία Δανελάτου, "Mποτιλιάρισμα"

Ξύπνησα νύχτα.
Αντί του ραντεβού,
σʼ ονειρευόμουν απʼ το απόγευμα :
υπαίθριο τραπεζάκι, καφές διαρκείας .

Ένα μπουλούκι αυτοκίνητα ,
περνούσαν δίπλα μας σημειωτόν,
αφήνοντας κάτι από αμόλυβδη
στα χείλη της κούπας σου ,
πριν μποτιλιάρουν.

«Μα που πάνε όλοι αυτοί;», συλλογίστηκα
-και ξύπνησα ξαφνιασμένη-
«Γιατί φεύγουν, γυμνοί, μες στα παλτά τους,
και πού πηγαίνουν;
-έτσι μονάχοι στην Αγάπη -;»

Εκείνη πάλι , -η αγάπη θέλω να πω-,
Κρεμόταν λίγο πιο μπροστά και πιο δεξιά ,
πάνω απʼ το κεφάλι τους,
(στο βραχίονα του καθρέφτη,
με το σταυρουδάκι και την χάντρα
για το ξεμάτιασμα),
σαν μαχαιριά, ανεπίδοτη, στιλπνή,
προσμένοντας την ώρα :
Να χαράξει ,
στʼ ακόσμητο στήθος τους.

___
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/13289/index.html#comment-270203