Ζω στη χώρα των ιαχών
εκεί που ο ψίθυρος έχει χάσει το μέτρο του
κι η αλήθεια μπουσουλά και πνίγεται στα σάλια της.
Τα δάκρυα περισσεύουν μονάχα στους τρελαμένους
κι οι γνωστικοί μετρούν τις κρίσεις με την μεζούρα
των στατιστικών επαναλήψεων
Η χώρα τούτη είναι γεμάτη τάφους.
Κάποτε μοιάζαν περιβόλια που παίζανε παιδιά
και μάθαιναν το βήμα τους σκοντάφτοντας .
Σήμερα δεν μοσχοβολούν λουλούδια και τα μάρμαρα
δεν αντανακλούν την ζωή που περιμένει
Oι μοναδικοί της ζωντανοί, οι νεκροί, πεθαίνουν μέσα στη λήθη
και κανείς δεν θυμάται τα ονόματά τους
Τα παιδιά δεν έχουν πια ποιούς ν’ αγαπήσουν
Ούτε και τόπο να κλάψουν ελεύθερα
Όσο μεγαλώνω συρρικνώνομαι, το δέρμα μου γίνεται
αδιάβροχο με πιέτες σολέϊγ και το χαμόγελό μου φθοριούχο
τα Σάββατα βάζω πλυντήριο, γράφω στίχους
και περιφέρομαι στα δωμάτια με μια ρόμπα μελιτζανί μέχρι να νυχτώσει
Ακούω τη Δέσπω Διαμαντίδου να τραγουδά στίχους του Γκάτσου
Ύστερα κλαίω αναίτια, που σημαίνει ότι το κατευναστικό της ενηλικίωσης
δεν λειτουργεί καλά στον οργανισμό μου και πώς το κουτί με τα θαμμένα γυαλένια
κανείς μας δεν το βρήκε ευτυχώς
Αυτό που αύριο θα βρω τη δύναμη να πω στα παιδιά θα είναι ένα τραγούδι με πέτρες στο στόμα
Να σκάει σαν κύμα αφρισμένο πάνω σε βράχια δίγλωσσα και να φτύνει αργότερα ανάμεσα στα βλέφαρα του κύκλωπα που κοιμάται στην προθήκη ενός πολυκαταστήματος
Down down down town
________
(το ποιήμα το απήγγειλε η ποιήτρια στην Πάτρα με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου