Νάνος Βαλαωρίτης, " Ένα παράξενο παρασκήνιο"

Ο τόπος συρρικνώνεται σιγά-σιγά
κι επιστρέφει τρομοκρατημένος
στον προηγούμενο εαυτό του πλην
απ’ την υπεριώδη κι ανεμική πλευρά του
πίσω απ’ τα κυπαρίσσια να κρυφτεί

και με είδε μια μοναχή καλογριά
εκεί που έβγαζε νερό μ’ ένα κουβά
μου ’ριξε μια παράξενη ματιά
κι έστριψε γρήγορα την πλάτη της
αλλού να φύγει τρομαγμένη

και να που πήγαμε μαζί στη στάση
μαζί στον πόλεμο και την ειρήνη
και στου κουφού την πόρτα βρόντα
μαζί στην άνοδο απ’ το πηγάδι

και στην κάθοδο στον Άδη
όταν τραγουδούσαν τα πουλιά
έναν παραπλανητικό σκοπό
αποκοιμίζοντας στην πύλη
το τρικέφαλο θεριό

και ξημεροβραδιαζόμαστε αγκαλιά
στα δώματα του Κάτω Κόσμου
πότε τροχάδην πότε βάδην
το αλαφιασμένο μας μυαλό

δεν λέει να το βάλει κάτω
απ’ την καναβουριά που θάλλει
στο μνήμα του Ινδού κοντά
στο ερειπωμένο ανάκτορο
του Ανίσκιου Βασιλιά

ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟΝ ΑΝΕΠΙΔΟΤΩΝ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ
(Ποιήματα 2002-2006 Ύψιλον / βιβλία)