Κώστας Στεργιόπουλος, "Οι χαμένοι ορίζοντες"

Πάλι φυσάει αλλιώς ο αέρας'
και νά, αναδύονται μέσα απ' το χάος
δέντρα, λόφοι, βουνά.
Πανάρχαια τελετή, που συμφιλιώνει
το φως με το άλλο φως,
και ξανασμίγουν οι χαμένοι ορίζοντες.

Η χειμωνιάτικη νύχτα ήταν μακριά
και σκοτεινή, με κάτι αδύναμους
φωσφορισμούς. Δεν πίστευα
ποτέ πως θα τελειώσει.

Όμως, να υπάρχεις είναι κάτι που σου δόθηκε'
εσένα μοναχά σου μένει να κινείσαι,
αν δηλαδή κι αυτό σου 'χει δοθεί.
Αλλά τουλάχιστον μπορείς να περιμένεις.
Το σκοτάδι καμιά φορά φωτίζεται
με λάμψεις κι αστραπές.

Και να, τώρα, που πάλι φυσάει αλλιώς ο αέρας,
και πιστεύω ξανά σ' αυτό το απόλυτο:
στην καθαρή μέρα που ξημερώνει.