Η μελλοθάνατη:
Ακούς;
Ο καλπασμός του θεριστή χτύπος παράλληλος
μες στο σφυγμό μου δυναμώνει
κι αυτό που έλεγα ζωή σαν ξένο δέρμα
τώρα πάνω μου πονά
Αντίκρυ ο Χρόνος κομμένη γέφυρα
πάνω από το ρόχθο του μαύρου Ποταμού
πως να περάσω απέναντι;
Το αίμα μου γκρεμίζεται στη Δίνη της Πληγής
σαν Ειμαρμένη
κι η σκαλωσιά του Ιλίγγου
του πάθους η ανεμόσκαλα που ξόρκιζε τον Τρόμο
αυτή τη Νύχτα αιφνίδια
ξεκρεμάστηκε
____
Εύα Μοδινού, για πάντα, οι εκδ. των Φίλων, 2012
Μέσα σε λίγες γραμμές πολύς πόνος. Υπέροχα βαθύ ποίημα μέσα στην σκοτεινιά του είναι εκθαμβωτικό! Για όσους ξέρουν από ανθρώπινο πόνο, τόσο αληθινό!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆραγε δεν είμαστε όλοι μελλοθάνατοι;