Franz Kafka, "Ορθια τ' απομεινάρια..."

Αύγουστος ώς τέλη του 1920





Ορθια τ' απομεινάρια,

τα λυμένα απ' τη χαρά μέλη,

τα χαλαρά γόνατα,

στο φεγγαρόφωτο κάτω απ' το μπαλκόνι.

Στο βάθος φύλλα λιγοστά,

σκουρόχρωμα σα μαλλιά.



Λαχτάρα μου ήταν τ' αρχαία χρόνια

λαχτάρα μου ήταν το παρόν

λαχτάρα μου ήταν το μέλλον

και μ' όλα αυτά πεθαίνω σ' ένα μικρό φυλάκειο

στην άκρη του δρόμου

σ' ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο

σ' ένα δημόσιο κτήμα

τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας

να συγκρατηθώ να μην το κομματιάσω.

Τη ζωή μου ξόδεψα πολεμώντας τον πόθο μου

να την τελειώσω.

______
Franz Kafka, Η πληγή και η λέξη, μτφρ.: Νίκος Βουτυρόπουλος, εκδ.Σαιξπηρικόν 2012.


μτφρ.: Νίκος Βουτυρόπουλος

βλ. και http://www.poema.gr/poem.php?id=389&pid#