δεν ξεχνιούνται
ούτε η λάσπη της δημιουργίας
που πέφτει στο κενό
ο περιπλανώμενος αέρας
δεν ξεχνιέται κι αυτός
ο κόκκινος ήλιος
που δεν θέλει να δύσει
οι επιμένοντες να σπάσουν
το φράγμα του ήχου...
τα κατάλευκα πρόσωπα
δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη
σαν δυό κομμάτια πάγου
εξαφανίζονται στα νερά που τρίζουν
Τα τραγούδια της αναμονής
δεν είναι ανώφελα
καθώς το λάδι
στη μηχανή του κόσμου
δρασκελάει τους αιώνες
ως άλλη κοπιάζουσα αγωνία
να αναδυθεί η ανατολή της σκέψης
________
Δημήτρης Τρωαδίτης, Η μοναξιά του χρόνου, εκδ. Το Κόσκινο, 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου