Γέρικη πόλη που ανέδυες Φως
πίσω από τα κυκλάμινα
κι εκείνα έλιωναν στο βάρος της μέρας
και σκόνη μύριζε από καμένο
Τώρα το φως νυχτώνει νωρίς στις φλέβες μας
τώρα δεν υπάρχουν σκιές, ούτε υποσχέσεις
σφιχταγκαλιάστηκαν στον κόσμο του άκαου νέφους
μαθαίνοντάς μας πως να περπατάμε με το κεφάλι
σαν σκυμμένο
Φωτίζει σιωπή η λύπη απόψε
Παραμονές αγώνα
Παραμονή στην αφετηρία
Κι όλο μου δίνεις το χέρι σου πόλη
να κρατήσω την ανάσα μου και να φύγουμε
να φύγουμε απ’ του κόσμου τα όρια
καθώς εκεί καίγονται κάθε μέρα τα άνθη σου
Εκεί
στις όψεις του πένθους…
______
βλ. και: http://www.andreadelli.blogspot.com/2012/05/blog-post_05.html
υπέροχο, μαγικό
ΑπάντησηΔιαγραφή