Δημήτρης Τρωαδίτης, "Οι νεκροί στις κοιλάδες..."

Οι νεκροί στις κοιλάδες

δεν ξεχνιούνται

ούτε η λάσπη της δημιουργίας

που πέφτει στο κενό

ο περιπλανώμενος αέρας

δεν ξεχνιέται κι αυτός

ο κόκκινος ήλιος

που δεν θέλει να δύσει

οι επιμένοντες να σπάσουν

το φράγμα του ήχου...

τα κατάλευκα πρόσωπα

δεν φεύγουν εύκολα από τη μνήμη

σαν δυό κομμάτια πάγου

εξαφανίζονται στα νερά που τρίζουν

Τα τραγούδια της αναμονής

δεν είναι ανώφελα

καθώς το λάδι

στη μηχανή του κόσμου

δρασκελάει τους αιώνες

ως άλλη κοπιάζουσα αγωνία

να αναδυθεί η ανατολή της σκέψης

________
Δημήτρης Τρωαδίτης, Η μοναξιά του χρόνου, εκδ. Το Κόσκινο, 2012.

Franz Kafka, "Ορθια τ' απομεινάρια..."

Αύγουστος ώς τέλη του 1920





Ορθια τ' απομεινάρια,

τα λυμένα απ' τη χαρά μέλη,

τα χαλαρά γόνατα,

στο φεγγαρόφωτο κάτω απ' το μπαλκόνι.

Στο βάθος φύλλα λιγοστά,

σκουρόχρωμα σα μαλλιά.



Λαχτάρα μου ήταν τ' αρχαία χρόνια

λαχτάρα μου ήταν το παρόν

λαχτάρα μου ήταν το μέλλον

και μ' όλα αυτά πεθαίνω σ' ένα μικρό φυλάκειο

στην άκρη του δρόμου

σ' ένα παντοτινά όρθιο φέρετρο

σ' ένα δημόσιο κτήμα

τη ζωή μου ξόδεψα προσπαθώντας

να συγκρατηθώ να μην το κομματιάσω.

Τη ζωή μου ξόδεψα πολεμώντας τον πόθο μου

να την τελειώσω.

______
Franz Kafka, Η πληγή και η λέξη, μτφρ.: Νίκος Βουτυρόπουλος, εκδ.Σαιξπηρικόν 2012.


μτφρ.: Νίκος Βουτυρόπουλος

βλ. και http://www.poema.gr/poem.php?id=389&pid#

Έκτωρ Πανταζής, "Το φως που λέγεται και το ανείπωτο..."

Το φως που λέγεται και το ανείπωτο

Μην πετροβολάς με την καρδιά σου σωπαίνω

Λιθοβολημένα δέντρα τα πουλιά λουφάζουν

Κλωνάρι αθάνατο στην αιθρία

Ρουφηγμένο μηδέν, το φεγγάρι

Μάτι ψαριού στη γυάλα από νύχτα,εσύ

Απλώνεις γυμνά κλαδιά γύρω από το σύμπαν

Αγαπημένα βλέφαρα ανοίξτε

"πρέπει να υπάρξει ποίημα μετα"

Μαρία Ανδρεαδέλλη, "Όψεις πένθους"

Γέρικη πόλη που ανέδυες Φως
πίσω από τα κυκλάμινα
κι εκείνα έλιωναν στο βάρος της μέρας
και σκόνη μύριζε από καμένο

Τώρα το φως νυχτώνει νωρίς στις φλέβες μας
τώρα δεν υπάρχουν σκιές, ούτε υποσχέσεις
σφιχταγκαλιάστηκαν στον κόσμο του άκαου νέφους
μαθαίνοντάς μας πως να περπατάμε με το κεφάλι
σαν σκυμμένο

Φωτίζει σιωπή η λύπη απόψε
Παραμονές αγώνα
Παραμονή στην αφετηρία
Κι όλο μου δίνεις το χέρι σου πόλη
να κρατήσω την ανάσα μου και να φύγουμε
να φύγουμε απ’ του κόσμου τα όρια
καθώς εκεί καίγονται κάθε μέρα τα άνθη σου
Εκεί
στις όψεις του πένθους…



______
βλ. και: http://www.andreadelli.blogspot.com/2012/05/blog-post_05.html

Θανάσης Κριτσινιώτης, "Η Δάφνη και τα ερείπια"

Ποιος δάγκωσε αυτό το σπίτι

σαν μήλο;

Το εντοιχισμένο ξύλινο ντουλάπι

της κουζίνας

έχει ακόμα ίχνη αλατιού κι

δαχτύλων.

Αναπνοές ακινητούν στους τοίχους

σαν αόρατες σαύρες.

Μια μαύρη τρύπα

στο σπασμένο πάτωμα

σαν καταφύγιο ψυχών.

Γρυλίζοντα τρωκτικά

λυμαίνονται τα θεμέλιά του

αλλά το σπίτι

στέκει άφθαρτο στον αέρα.

______
βλ. και http://www.poiein.gr/archives/17125/index.html