Χάρης Βλαβιανός, "Ο Ρώσος"

Ο "ΡΩΣΟΣ"

όπως το αφηγείται ο R.B.

"Οι Ρώσοι είχαν λίγους γιατρούς στο μέτωπο.
Η δουλειά του πατέρα μου ήταν
μετά το τέλος της μάχης
να περιφέρεται ανάμεσα στους βαριά τραυματισμένους
και σκύβοντας πάνω απ' τον καθένα χωριστά
να τον ρωτάει: "Θέλεις να πεθάνεις μόνος
σε λίγες ώρες ή να το κάνω εγώ;"
Οι περισσότεροι απαντούσαν: "Μη με εγκαταλείψεις".
Τότε καθόταν πλάι στον ετοιμοθάνατο,
του πρόσφερε τσιγάρο
και σημείωνε σ' ένα μικρό δερματόδετο τετράδιο
τ' όνομα του, αυτό της αγαπημένης του, των παιδιών του (αν είχε),
τη διεύθυνση του και τις τελευταίες του λέξεις.
Όταν το τσιγάρο τέλειωνε
ο στρατιώτης έστρεφε το πρόσωπο του από την άλλη.
Ο πατέρας μου αποτελείωσε τετρακόσιους άντρες
κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Δεν τρελάθηκε. Ήταν όλοι άνθρωποι δικοί του.

Τα καλοκαίρια τον θυμάμαι να στέκεται στον κήπο
με τη μάνικα στο χέρι και να ποτίζει το γρασίδι με τις ώρες.
Μιλούσε στο φεγγάρι, στον άνεμο.
"Σε ακούω να μεγαλώνεις", έλεγε στην τριανταφυλλιά.
"Έρχόμαστε και φεύγουμε.
Δεν διαφέρουμε σε τίποτα.
Είμαστε μέρος ενός πράγματος.
Κατοικούμε στον ίδιο τόπο".
Όταν ήμουν δεκατριών του είπα:
"Μπαμπά, ξέρεις ότι κυκλοφορούν στην αγορά
μηχανήματα που το κάνουν αυτόματα;"
Εκείνος συνέχισε να ποτίζει το γρασίδι του".


(Χάρης Βλαβιανός, Διακοπές στήν πραγματικότητα, Πατάκης, Αθήνα, 2009)