Γιώργος Ν. Ζιώγας, "Το λεωφορείο"

με διπλώσανε στα δυο
αδειάζοντας το κεφάλι μου
με μεγάλες κουτάλες της σούπας
ώρες ολόκληρες.
μέχρι που αράχνιασε
το εσωτερικό της όρασής μου
κι έγινε μαύρο
με ψιλές ασπριδερές κλωστίτσες
από καύκαλο σε καύκαλο.
πήρα όλο τούτο το κενό
τόκλεισα σε δυο βαλίτσες
κι έφυγα
απ’ την πίσω πόρτα της μοναξιάς μου,
τρέχοντας να προλάβω
το λεωφορείο που ‘φευγε
χωρίς οδηγό
αφού βαρέθηκε
να περιμένη ακούνητο
τόσες μέρες.
πρόλαβα μονάχα
τον αέρα της οικειότητας μας
-το κάτι κοινό που ‘χαμε αναπτύξει-
και σ’ αυτόν πάνω
φόρτωσα τις βαλίτσες μου
και τα διάφορα στρώματα
των τελευταίων μου πραγματικοτήτων.
ακολούθησα
τετράγωνος και κενός
σαν κιβώτιο ξύλινο.

(Γιώργος Ν. Ζιώγας, από το "Contrabando de poesia")

http://www.poiein.gr/archives/9034/index.html#more-9034