Ι

Κατεβαίνει βραχνός από τους εφτά ουρανούς

ο αδερφός μου ο Δαυίδ

κι εγώ του λέω, πως έγινες έτσι αδερφάκι μου

τι καιρό κάνει ψηλά στα βράχια;

Απόγευμα όπως πάντα και συμβαίνουν μεγάλα γεγονότα.

Αφού σου το ’πα, μη μου φωνάζεις από μακριά,

είμαι λιγάκι περήφανος,

έλα πιο κοντά με τα καινούργια παπούτσια.

«Γνωρίζω από νεροποντές» θυμώνει ο Δαυίδ,

χρόνια φαροφύλακας στην άκρη,

«γνωρίζω από ταλαντώσεις κι άλλα στολίδια του λαιμού».

Έχεις το ίδιο πρόβλημα με μένα.

Θα σε ονομάσω Χόλντεν, δε θα μιλάς πολύ,

να πάρεις και γάντια.

Μόνο πρόσεξε, μη σου ξεφύγει λέξη μπροστά στα κορίτσια.

ΙΙ

Κατεβαίνει πάλι ο αδερφός μου με τον κόκκινο λαιμό.

Εκείνον τον καιρό έκανα το αγροτικό μου.

Του λέω, κάτσε να σε δω, δε μου μοιάζεις καθόλου.

Θυμάσαι την εποχή με τα Μπρεν και τα στραβά ποδήλατα;

Έκανε πως με άκουγε, αλλά μια μουσική μηρύκαζε τ’ αυτιά του

κι ύστερα είχε πέσει και λίγο σκοτάδι.

Δώσαμε ραντεβού την επομένη στα χωράφια κι έκτοτε δεν τον ξανάδα.

Διορίστηκε στο Ακρινό, μελετητής ήχων του παρελθόντος.

Εγώ τελείωσα τις σπουδές, έφυγα στο εξωτερικό κι όταν γύρισα

έμαθα τη φήμη πως έχω πεθάνει.

______

Δημήτρης Πέτρου, Α' Παθολογική, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2013.