Δημήτρης Πέτρου, "Το πορτρέτο της Άννας"

Η Άννα κατάκοιτη

πάνω σε μια νύχτα που απλωνόταν σαν τις φλοκάτες στη βροχή.

Το σπίτι μικρό, τόσο μικρό, που ούτε η σιωπή

έβρισκε μέρος να σταθεί.

Για κουρτίνες είχε το νυφικό της φόρεμα

και στα πολύφωτα κούρνιαζε σκόνη μαύρη σαν ρόγχος

ή σαν θηλιά δεμένη πρόχειρα.

Κάποτε είχε φυτρώσει ένα χταπόδι-δέντρο στο σαλόνι

και οι γείτονες μαζεύτηκαν με τα κουζινομάχαιρα να το πελεκήσουν

κι ύστερα κάθισαν και τους κέρασε γλυκό.

Η Άννα κατάκοιτη

έριχνε στο ποτάμι των μαλλιών της ενθύμια και βρισιές,

για έναν άντρα που αγάπησε τετρακόσια χρόνια

-όσα τα χρόνια που έζησε με την αρρώστια-

με τα βλέφαρα της στο κομοδίνο

σ’ ένα ποτήρι δάκρυα.

Τη μέρα που τη θάψαμε, ο ήλιος είχε πρόσωπο συγκεκριμένο.

Ένας ήλιος γκρινιάρης, σακάτης και μοχθηρός,

ανεβοκατέβαινε από τον κόσμο των τυφλών

στον κόσμο των βαριεστημένων.

______

Δημήτρης Πέτρου, Α' Παθολογική, εκδ. Μικρή Άρκτος, 2013.