Γυρίζω απ’ την κηδεία του πατέρα
έβαλε και μας μοίρασαν
τραγούδια παιδικά
παράξενα αλλοιωμένα
πάνω σε μια κούνια τραγουδά
μικρό παιδί ο ίδιος
Η κούνια δεν τρίζει
ο κόσμος γυρίζει
φυτρώνουμε για λίγο
Στάχυα -ξερά-
μας κρατούν τα παιδιά
για λίγο στο χέρι
(στο ενδιάμεσο)
περιφέρομαι
σε ετοιμοθάνατων κρεβάτια
τα τελευταία τους λόγια καταγράφω
κουράστηκα, μπερδεύτηκα
άρχισα να φωνάζω
«ο επόμενος, ο επόμενος παρακαλώ,
να δούμε τι θα μας πει κι αυτός, παρακάτω»
«Την έγνοια του για τη ζωή που φεύγει, καημένε
κι αν φεύγει ξαφνικά την έγνοια του για τους δικούς του»
προετοιμάζομαι
διακριτικά να πεθάνω
σαν άλλος σκύλος του Σελίν
δίχως να παραπονεθώ
και δίχως θέατρο προπάντων
απλά
όπως ο θάνατος συμβαίνει
κι εκεί που το σχεδιάζω
σκοτώνομαι σε ατύχημα
χωρίς ποτέ μου να το μάθω
Παράξενο που σας μιλώ
Παράξενο
______
Οδός Πανός, τχ. 152-153, Απρ.-Σεπτ. 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου