Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, "Δ"

α πριν μεσάνυχτακαι πίσω απ’ την κουρτίνα

ντυνότανε

χοντρό κόκκινο δέρμα,χτένιζε τα μαλλιά

κι άνοιγε το παράθυρο στο μέσα σπίτικ’ έτρεχε νύχτα.

«Τίποτα δεν είναι τυχαίο», μονολογούσα,«τίποτα» και σηκωνόμουν τρωίμε ο σαγόνι.