Γιάννης Σκληβανιώτης, "Μνήμη λέγε"

Μνήμη λέγε

Πάντα λέγε το κόκκινο που πότιζε τη γκρίζα χλόη. Το
μέτωπο που λάξευε το τοίχο. Τη σκεβρή παλάμη
που σκούριαζε το σίδερο. Την αδειανή όραση.
Τους ξεθεμελιωμένους φράχτες που δάγκωναν την κραυγή.
Τη σακάτισσα πάνινη κούκλα που ψιθύριζε μυστικά
στη μικρή Μαρία. Το μέλλον του χθες που γέμισε τους
αγρούς σποδό.
Μνήμη λέγε.
Πάντα λέγε τα χάρτινα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τ’
αστέρια. Χάρτινα όλα, αναίσθητα, απλώνονταν να
στεγνώσουν απ’ το βάλτο στο σύρμα.
Η βροχή συντρέχει την υλακή των λύκων στα μέλανα
δάση. Το ψύχος, την καθαρότητα του σπέρματος. Την
αντισηψία των δαχτύλων. Το διηνεκές της
επανάληψης, της φονικής μετάνοιας.
Μνήμη πάντα λέγε.
Πάντα λέγε για το φονικό σκοτάδι που κρύβει κάθε
αυγή.

_______
Γιάννης Σκληβανιώτης, “Jazz”, (Με 10 φωτογραφίες του Αλέκου Θεοφανίδη) Μπαρτζουλιάνος 2010