Γιώργος Καρτάκης, "Ακροθαλασσιά"

Αυτό τον πόνο τον ένιωσα όσο και σεις
Σε κήπο πράσινο βλαστάρια και καρπούς και ευφορία
Και μέτρησα παλμούς, ανάγκες του καημού και του έρωτα
Στήθη κατάλευκα που ξεκορφίζαν παρθενική γυμνότητα
Καταπράσινα νερά ψυχής χαράδρες κατακόρυφες ολόγιομες
Της βύθισης της γεύσης
Πατρίδα

Γυναίκες της οξιάς της φλαμουριάς
Καθάριο βλέμμα έχουν τα κορίτσια του τόπου μου
Απρόσμενη συνάντηση της λείας σάρκας
Γεννώντας εκείνος την κίνηση
Που θα μάτωνε
Την όσφρηση

Α, η ηδονή του θανάτου να μην πεθάνουμε
Να μη ριζώσουμε σαν το μικρό το κεφαλάκι της γιαγιάς μου
Ριζωμένο στο χώμα
Ύστερα από δεκαπέντε χρόνια θανάτου
Κι ακόμα εκατό
Χιλιάδες, χιλιάδες χρόνια σφενταμιού
Ώσπου να ψιθυρίσουν καλύτερα παιδιά από μας:
-Σ' αγαπώ!
-Πάψε να υπάρχεις, σ' αγαπώ
Πάψε να με γυρεύεις τις νύχτες!
-Σ' αγαπώ...σ' αγαπώ πάντα σ' αγαπούσα...

Ένιωθα πως το χέρι δεν μπορεί
Ποτέ δεν μπορούσε
Μετάνοιωσα
Έκλαψα
Στρίγγλισα τη λαχτάρα μου.

Νύχτες έθαβα,
Έθαβα χίλιους νεκρούς
Χίλιους σταυρούς σήκωσα
Και το πρωί
Δεν άντεχα πια
Το μεθύσι
Κάτω από τόνους μάρμαρο
Που ακόμα ξεπληρώνω.

Μ' όση δύναμη μου μενει, σκέφτομαι:
Το στόμα της μύριζε ύπνο, ώρες κλειστές.

Τα Εϊ-γιάλα της νυχτιάς
Ξεθάβονται απ' το κύμα
Θα ξέρω πάντα, μου λέει.
-Θα ξέρεις.

_____
(περιοδικό Ελλωτία, τ.6.,1997, σσ. 439-440.)