Τα πουλιά,
σκέφτεται ο Μήτσος,
όταν τη μαύρη νύχτα
γυρνάνε στο ρημάδι τους
κινάνε για ένα άλλο ταξίδι.
Χωρίς άρμπουρα πλοίων
σ' εξωτικά νησιά
Χωρίς καραβάνια να διασχίζουν
νύχτα την έρημο
Χωρίς έλκηθρα στις παγωμένες στέπες.
Τα πουλιά
σκέφτεται ο Μήτσος,
μελαγχολούν κι αυτά,
και γέρνει σε κάτι ξερόκλαδα
να ξεχαστεί.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Με συγκίνησε
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαρίστω Celestia για το σχόλιο. Καταπληκτικός και βαθιά ανθρώπινος ο Γ. Δάγλας.
ΑπάντησηΔιαγραφή