Οι γονείς μου πέθαναν σ ένα γλέντι της Άνοιξης,
ο πατέρας μου σκηνοθέτης,
η μητέρα μου λουλουδού σε γάμους της θλίψης,
δεν τους γνώρισα, βρήκα τον εαυτό μου
σε μια βρώμικη κούνια, παρατημένη
σʼ ένα νεκροταφείο από καθρέφτες,
οι πρώτες μου βόλτες άγνωστες κηδείες,
όταν είχα κέφια
με πήγαινα σʼ ένα κόκκινο τσίρκο,
εκεί τις Κυριακές ο ήλιος για χάρη μου ακροβάτης,
έπεφτε από χρώμα σε χρώμα κι εγώ γελούσα,
στο τέλος της παράστασης με μια επικίνδυνη χειρονομία
μου χάριζε το καπέλο του,
φίλους δεν είχα, μονάχα αυτά τα καπέλα,
γυρνούσα με αυτά εκεί που με βρήκα,
βράδιαζε, οι νεκροί με λέξεις τάραζαν τον ύπνο μου,
έτσι πέρασαν τα χρόνια μου, ως που μεγάλωσα
κι έμαθα τον έρωτα από πένθιμα πουλιά,
παντρεύτηκα κάποιον είχε δικό του νεκροταφείο,
δεν δούλευα εκεί, έγινα πόρνη, πουλούσα ότι είχα,
Καπέλα.
