Γιάννης Γκούμας, "Εις μνήμην του Μπέρτραντ Ράσελ"

ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΡΑΝΤ ΡΑΣΕΛ


Ουρανέ, δεν υπάρχουν ψυχές να λερώσουν το γαλάζιο σου.
Δίδαξέ μου λησμονιά.
Η ζωή είναι ένας τόπος που επισκέπτεσαι.

(Γιάννης Γκούμας, "Εις μνήμην του Μπέρτραντ Ράσελ" από τα ποιήματα για βουβή ταινία, μεταφρασμένο από τον ίδιο από τα αγγλικά, περ. Εντευκτήριο, τ.88, 2010.)

Τάσος Φάλκος, «Το φως και η ρωγμή»

Στην άκρη του ήταν ο Θεός

Ήταν μια εποχή πολέμων και ξεσηκωμών
τα σπίτια και τα δάση κάηκαν
βγαίναν νεκροί κρατώντας άσπρες φλόγες
μια φοβερή υποψία πλανιόταν μες στην κάπνα,
όταν παρουσιάστηκε το ράγισμα
Δεν είδαμε και δεν ακούσαμε κανέναν κρότο
μα είχε γίνει μια ρωγμή

Μετά ησύχασαν τα πράγματα
Χτίσαμε πάλι σπίτια
κι αποσυρθήκαν οι νεκροί
Μα έκτοτε η ρωγμή έγινε πλέον χάσμα
και βρέχει βρέχει καθημερινά
μας κατακλύζει ένα φως ψυχρό
Αυτό το φως δεν ξεκινάει από πουθενά
δεν καταλήγει πουθενά

(Τάσος Φάλκος, Σχεδιάσματα με φως, εκδ. Ζήτρος, 2005)

Roni Horn, "When Dickinson Shut Her Eyes, no. 1259"

Roni Horn, When Dickinson Shut Her Eyes, no. 1259, largest: 193 x 5.2 x 5.2 cm (76 x 2 x 2 in).; smallest: 82.5 x 5.2 x 5.2 cm (32 1/2 x 2 x 2 in), aluminium and plastic in eight parts, 1993-2004.

(© Images are copyright of their respective owners, assignees or others)

Δημήτριος Μουζάκης, "Πλήθος[?]"

Έχει δύναμη το πλήθος
όμως δεν είναι η πείνα του
η εξαθλίωσή του.

Όλοι οι εξουσιαζόμενοι
είναι έτοιμοι να συναινέσουν
στην πείνα του πλήθους
αν γίνουν εξουσιαστές.

Ώσπου νʼ αλλάξει αυτό το ήθος
η δύναμη του πλήθους
δε δικαιώνει την εξέγερση.

Το παιδί φλογίζεται αγέννητο
σε νεκρό κορμί.

(Δημήτριος Μουζάκης, "Πλήθος[?]")

http://www.poiein.gr/archives/10692/index.html

Σπύρος Αραβανής, "Ο λαιμός (Το νεκρό νεογνό)"

Ο λαιμός (Το νεκρό νεογνό)

Δεν θυμάμαι ποτέ να του πέρασαν σταυρουδάκι
στο λαιμό,
ούτε κι έβαλαν ποτέ καμιά καδένα γύρω.
Όταν ρωτούσαν
«γιατί είναι πάντα έτσι γυμνό το δέρμα του;»
μίλαγαν για ερεθισμούς και εξανθήματα.

Κάποτε μεγάλωσε
και δεν χώραγε πια στον τάφο.
Τότε έσπευσαν
να του κόψουν τον χωμάτινο λώρο
γιατί κινδύνευε
να πνιγεί
για δεύτερη φορά.

(Σπύρος Αραβανής, "Ο λαιμός (Το νεκρό νεογνό)")

http://www.poiein.gr/archives/10692/index.html#comment-183397

Γιάννης Ρίτσος, από "Τα χάρτινα"

Ω ανήμπορο ποίημα
ανήμπορο ανήμπορο
ατελέσφορο.
Οι νεκροί
δεν ανασταίνονται.
Υπάρχουν.

(Γιάννης Ρίτσος, Τα χάρτινα (1970-1974))

Τάσος Φάλκος, "Ηράκλειτος"

Πού η ζωή και πού η απουσία;
Πού η φυλακή και πού ο έγκλειστος;
Πού ο θύτης πού το θύμα;

Γιε του νερού και της φωτιάς
που σ’ οδηγεί ο κεραυνός,
πάρε τη λύρα και πυρπόλησέ μας
εμάς που πιθηκίζουμε τον άνθρωπο.
Δείξε κι ονόμασε ξανά τα πράγματα.
Γιατί μόνον εσύ μπορείς
να διώξεις την ολέθρια στάχτη
που συσσωρεύτηκε στα μάτια μας,
εσύ ο αινιγματικός
ο πάναγνος και λυπημένος
που τις φτερούγες σου τις πλήγωσαν
ανίδεοι και παιδιά,
Κύριε της θλίψης και της λύτρωσης,
βόηθα κι εμάς τους βυθισμένους
τους ξεκομμένους από τα μεγάλα σχέδια,
εμάς που απ’ έξω το νερό μας πνίγει
ενώ τα σπλάχνα μας τα κατακαίει
θανάσιμη φωτιά»


(Τάσος Φάλκος, Τουρκές η νύχτα, εκδ. Ζήτρος, 2009.)

Κώστας Παπαθανασίου, "Ιούδας"

Το ποίημα του Κώστα Παπαθανασίου "Ιούδας" βρέθηκε "πεταγμένο" γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 5 Ιουνίου 2010.


Τη συγκεκριμένη μέρα έβρεχε. Το μάζεψα από τη μέση του δρόμου. Μου κόρναραν.


Στα πλαίσια ποιητικού δρώμενου που διοργανώθηκε από το βιβλιοπωλείο-εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" και το περιοδικό "Parallaxi" πετάχτηκαν χάρτινα αεροπλανάκια-ποιήματα από τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου Palace στην οδό Τσιμισκή με ποιητές της Θεσσαλονίκης.

Γιώργος Αλισάνογλου, "Το πιόνι"

"Το πιόνι" βρέθηκε "πεταγμένο" γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 5 Ιουνίου 2010.

Τη συγκεκριμένη μέρα έβρεχε. Το μάζεψα από τη μέση του δρόμου. Μου κόρναραν. Χαμογελούσα.

Στα πλαίσια ποιητικού δρώμενου που διοργανώθηκε από το βιβλιοπωλείο-εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" και το περιοδικό "Parallaxi" πετάχτηκαν χάρτινα αεροπλανάκια-ποιήματα από τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου Palace στην οδό Τσιμισκή με ποιητές της Θεσσαλονίκης.

(Γιώργος Αλισάνογλου, "Το πιόνι", περιοδικό Οδός Πανός, 2007)

Γιώργος Πρίμπας, "κάθε ανατολή"

Τάσος Φάλκος, "Στον προθάλαμο"

ΣΤΟΝ ΠΡΟΘΑΛΑΜΟ

«Ανοίξτε!» φώναζα «Ανοίξτε!»
«Τι θορυβείτε, κύριε;» μου είπε κάποιος. «Πού βλέπετε τις πόρτες;»
Ένα παιδί με γερασμένα μάτια με κοίταξε μ’ απελπισία. Λησμονημένα γεγονότα με ταράξανε. Ο χώρος πήρε ξαφνικά φωτιά και μες από τις φλόγες βγήκε κάποιος που έμοιαζε μ’ ολόκληρο το παρελθόν μου. Έφτασε μπρος μου σκεφτικός και σοβαρός, με κοίταξε για μια στιγμή, αλλά δεν έδειξε πως μ’ αναγνώριζε.
Προσπέρασε και φάνηκε σαν κάποιος που σήκωνε μεγάλο βάρος.
Σε λίγο έσβησαν κι οι τελευταίες φλόγες

(Τάσος Φάλκος, Στον προθάλαμο (αδημοσίευτο))

Αλεξάνδρα Μπακονίκα, "Μαυρίλα"

Το ποίημα της Αλεξάνδρας Μπακονίκα "Μαυρίλα" βρέθηκε "πεταγμένο" γωνία Τσιμισκή με Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη το Σάββατο 5 Ιουνίου 2010. Τη συγκεκριμένη μέρα έβρεχε. Το μάζεψα από τη μέση του δρόμου. Μου κόρναραν.

Στα πλαίσια ποιητικού δρώμενου που διοργανώθηκε από το βιβλιοπωλείο-εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" και το περιοδικό "Parallaxi" πετάχτηκαν χάρτινα αεροπλανάκια-ποιήματα από τα μπαλκόνια του ξενοδοχείου Palace στην οδό Τσιμισκή με ποιητές της Θεσσαλονίκης.

Τάσος Φάλκος, "Οι λύκοι" (απόσπασμα)

Πολλές φορές σταθήκαμε στα μάκρη γαλανής ακρογιαλιάς

Να ξεκινήσουμε

για κείνα που ονειρευτήκαμε

για κείνα που μας έταξαν θεοί

Αλλά κρατήσου

Ο χώρος της ψυχής σου είναι σχισμένος σε κομμάτια

Για ν’ αποσπάσεις το τραγούδι

κοίταζε τα σκισμένα σου κομμάτια

κι ως άνεμος δυνάμωσε την κίνησή τους.



(Τάσος Φάλκος, απόσπασμα από την ποιητική συλλογή "Οι Λύκοι", η οποία θα εκδoθεί τον Ιούνιο του 2010)

Σωτήρης Παστάκας, "Η φωτεινή αλληλεγγύη" (από την ποιητική συλλογή "Ύποπτος Φυγής")

Η ΦΩΤΕΙΝΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Το φως που καίει στο δωμάτιο μου
Είναι μια λάμπα σαράντα κηρίων.
Στο χλομό της κύκλο αιχμάλωτος
Τα βράδια μου περνάω: γραφή
Κι ανάγνωση, μελάνες και μουτζούρες,
Ένα ολόκληρο βιβλίο οι σχισμένες μου
Σελίδες. Κι η Χαριλάου Τρικούπη
Ησυχάζει, κατά τις δυο-κατά τις τρεις
Αραιά και που ένας βόμβος μηχανής
Τη διασχίζει. Μετρώ, ξαναμετρώ
Τα Φώτα των πολυκατοικιών που παρα-
Μένουν αναμμένα, βέβαιος πως κάποιος
Άλλος βρίσκει παρηγοριά μετρώντας
Το δικό μου. Πρέπει ωστόσο να βιαστώ,
Να γράψω ό,τι γράψω, όσα προλάβω δηλαδή,
Πριν σβήσει και το τελευταίο φως
Που με κρατάει ξενύχτη.

(Σωτήρης Παστάκας, Ύποπτος Φυγής/Suspect of Escape (selected poems 1980-2010), εκδ. Σαιξπηρικόν, 2010)

Κώστας Παπαθανασίου, "Παραίσθηση" (από την ποιητική συλλογή "Πέτρινα Πουλιά")

Ήρθαν κι απόψε μέσα μου
Αυτά που ξέρουν οι τρελοί

Μες στη σιωπή και τον καθρέφτη

Ήρθαν πουλιά
απ' τον βαλσαμωμένο ουρανό
κραυγές ανάποδα
ακούστηκαν
στο κενό σπαρταράνε

Αντίκρυ οι νεκροί
καπνίζουν και χαϊδεύουν τα σκυλιά
φωνές τρεμάμενες

"Ό,τι είχαμε εδώ απέμεινε
γι' αυτό μας βλέπεις
πίσω να γυρνάμε"

Ύστερα γέρασα
και γύρισα στην πλήξη
Απ' το παράθυρο
κοιτάζω στα κλεφτά
τον εαυτό μου νέο
να γράφει στο χαρτί
με μάτια α γ ρ ι ε μ έ ν α

(Κώστας Παπαθανασίου, Πέτρινα Πουλιά, εκδ. Οδός Πανός, 2006, σ.9.)

Σταύρος Ζαφειρίου, "Εωθινόν" από την ποιητική συλλογή "Σώματος Λόγος"

Κάθε φορά που κατεβάζει ο κυνηγός ένα πουλί
κάτι επαναλαμβάνεται στον χρόνο.
Δεν είναι μόνον η ηχώ της ντουφεκιάς,
(το αίμα ράβει σαν κλωστή την ενδυτή του αέρα)
μα και η πτώση της ζωής που κάνει κύκλους.
Που κάνει κύκλους, κύκλους, κύκλους,
κύκλους, κύκλους,
το άβατο ξετυλίγει τ’ουρανού,
τυλίγοντας του εωθινού τα μετακόσμια ξόρκια.

Κάθε φορά που κατεβάζει ένα πουλί ο κυνηγός,
μες στον καθρέφτη του πρωϊνού
αποτραβιέται ο χρόνος.

Έξω αφήνει μόνο μια στιγμή
μετέωρη, σαν κόκκινο φτερό
πάνω απ’το σώμα.

Μια ολομόναχη στιγμή,
ν’αντανακλά τον θάνατο στο σώμα.


(Σώματος Λόγος, 2004)