Δημήτρης Λεοντζάκος, "Να μετεκπαιδευτούν τα όργανα"

Να μετεκπαιδευτούν τα όργανα
Σ' αυτόν τον κήπο του εαυτού
Να κελαηδεί η σπλήνα
Να γίνουν σμήνη τα νεφρά
Να ροκανίζουν ίσκιους
Τα πόδια να μην περπατούν
Τα χέρια να βελάζουν
Τα μάτια αναρριχητικά
Στα σπλάχνα να θαυμάζουν
Οι φλέβες κόκκινα πλεχτά πουλιά
Και να αποδημούμε
Σκοτάδια στο στομάχι ν' αντηχούν
Να ανατέλλουν κρίνα
- στικτά γαλάζια και εκτενή
κυρτά και να μεσουρανούνε -
Η καρδιά να γίνει άνεμος τρελός
Ν' ανάψει ο κόσμος
Λίμνες να τρέχουν ποτάμια άγρια νερά
Για να βραδυπορούμε
Και στα μαλλιά του ποιητή
Να ανθίζουν περιστέρια
Δάση να 'ρθουν
Ιπτάμενα να κατεβούν
Να κατεβούν αρπαχτικά
Ν' αγκαλιαστούμε
Να 'ρθουν καπνοί
Να 'ρθεις και συ
Να μπούμε στον υμένα

___

Δημήτρης Λεοντζάκος, Τα σκυλιά του Ακταίωνα, εκδ. Νεφέλη, 2014.

Ειρήνη Καραγιαννίδου, "Che faro senza Euridice"

[ Με την ψυχή στο στόμα
Χωρίς ποτέ σου να τη δεις
Μερόνυχτα παραπανίσια
σύρτα-φέρτα

Κάπως αργά το καταλάβαμε
Πως ήταν πρόγνωση Καιρού
Να μην εξελιχθούμε σε Θεούς
πριν γίνουμε άνθρωποι

Γι ΄ αυτό
και τίποτα
Το αναστημένο
στον Αόριστο

Γι ΄ αυτό
και το Μηδέν
ο πιο σπουδαίος
αριθμός

Στην έλλειψή του
κλαίμε. ]

______
βλ. και ποιείν: http://www.poiein.gr/archives/28137

Σπύρος Θεριανός, "Τα καφενεία"

Σ’ ένα καφενείο έκατσε
κι έγραψε
την τελευταία του επιστολή ο Κώστας Καρυωτάκης.

Από ένα καφενείο
βγαίνει μεθυσμένος σ’ ένα ποίημά του
ο Wang Tou-Ts’ing.

Στα λουστραρισμένα τραπεζάκια ενός καφενείου
καθόταν απελπισμένος κι έγραφε
ο Φερνάντο Πεσσόα

ενώ στ’ άσπρα τραπεζάκια του café Tergeste
όπου σύχναζαν οι κακοποιοί και οι πουτάνες
έγραψε ο Ουμπέρτο Σάμπα
τα πιο πρόσχαρα στιχάκια του.

Στη γωνιά ενός καφενείου κάθομαι κι εγώ
χωρίς κανένας να με προσέχει.

Πίνω αργά το καφεδάκι μου
κοιτώντας την έρημη πλατεία
τους φανοστάτες, τα παγκάκια
τα μικρά καλάθια των απορριμμάτων
το αστικό λεωφορείο που περνά βαρύθυμο
στο βάθος –
κλείνω τα μάτια μου στο χειμωνιάτικο φως
που με θερμαίνει ηδονικά

σαν να ‘ναι αυτό η μόνη αλήθεια.

______
Σπύρος Θεριανός
(Ντυμένος επίσημα, εκδ. Πλανόδιον, 2008)

Larry Cool, "ΣΩΜΑΤΑ ΑΥΤΑΝΑΦΛΕΓΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ"

Μεταλλάσσομαι σὲ στῖλβον ὕδωρ
Μέσα ἀπ’ τὸ πολύπλοκο δίκτυο τῶν σωλήνων,
Φθάνω στὸ λουτρὸ μιᾶς λουομένης
Ἔκπληκτη βλέπει τὸ νερὸ νὰ παίρνῃ μορφὴ σώματος,
Μ’ ἕναν κρυστάλλινο φαλλὸ νὰ τὴν βιάζῃ.
Τῆς εἶμαι ἄγνωστος
Στὸ δρόμο τῆς προσφέρω τριαντάφυλλα.
Τὴ νύκτα στὸ ὑπνοδωμάτιό της,
Ἁπλώνεται βαριά, ἡ λιποθυμικὴ εὐωδιά τους
Οἱ μίσχοι τους ἑλίσσονται γύρω ἀπ’ τὰ μέλη της
Τ’ ἀγκάθια μου,
Κεντοῦν στὰ στήθη της μικρές σταγόνες αἵματος
Ἕνα ῥόδο εἰσδύει μέσα της κι ἀνθίζει
-«Λατρεύω τὸ μουνάκι σου,» τῆς ψιθυρίζω
Ξυπνᾶ καὶ μὲ βλέπει ν’ ἀπομακρύνομαι,
Πηδῶντας ἀπ’ ἄστρο σ’ ἄστρο.

Πέτρος Γκολίτσης, "Τα κόκαλα που ξεκουράζονται ή ο Πάμπλο Ντε Ρόκα"

"Κούραση στα κόκαλα/ Κούραση στην καρδιά!...
[...]Να πηγαίνεις, να πηγαίνεις γυροφέρνοντας/ σαν γέρικη βοΪδάμαξα
μες στις μακρινές στράτες.../Τα κόκαλα κουράστηκαν!"
                                          Πάμπλο Ντε Ρόκα, 1894-1968
46 χρόνια νεκρός. 
Του χρόνου 47. 
Τα κόκαλα ξεκουράζονται. 
Το ρινικό οστό φαγωμένο. 
Οι φάλαγγες των δακτύλων χωρισμένες.

Γεια σου Σπύρο Θεριανέ! 
Όλοι θα γίνουμε
-αν δεν είμαστε ήδη-
Πάμπλο Nτε Ρόκα.

____
(2014)

Πάμπλο ντε Ρόκα, "Τρένο"

Κούραση στα κόκαλα
Κούραση στην καρδιά!...
Κούραση οργισμένη, μαύρη! Η πικρή κι αμετάκλητη...

Κάματος των ποδιών,
κι οι κόσμοι κουρασμένοι,
κουρασμένη η γλώσσα,
τα πράγματα, τα φρούτα...

Να πηγαίνεις, να πηγαίνεις γυροφέρνοντας
σαν γέρικη βοΪδάμαξα
μες στις μακρινές στράτες...
Τα κόκαλα κουράστηκαν!

___
ΠΑΜΠΛΟ ΝΤΕ ΡΟΚΑ
(Χιλή, 1894-1968, μτφρ.: Ρήγας Καππάτος)