Θοδωρής Ρακόπουλος, "Νησιά μου..."

Νησιά μου
εύθραυστα
απρόβλεπτα ματωμένα
σπάτε μέσα μας
τα κρύσταλλα της πόλης
και κατουράμε αίμα
από την κουπαστή

κι εσύ ωραία Νησία
κουρνιάζεις στις μεγάλες αποστάσεις
ραγισμένη

Τάσος Φάλκος, "Τ’ άλογά μας καλπάζουν..."

Τ’ άλογά μας καλπάζουν
προς την υποσχεμένη γη των οραμάτων
Τ’ άλογά μας στην κόκκινη νύχτα
Τ’ άλογά μας οι πρασινογάλαζοι ήσκιοι της κόκκινης νύχτας
Τ’ άλογά μας ανασαίνουν τα κρυστάλλινα πολύεδρα της νύχτας
Σηκώνουνε τα διάφανα ρουθούνια τους
κι οσφραίνονται όνειρα μακρινά
κόκκινα σύννεφα σε βάθος μαλακό
Το τίναγμα των ποδιών τους στο βράχο
αστράφτει με ζαφειρομπάλασα,
σκύβουνε τον περήφανο λαιμό τους
και χλιμιντρίζουν περουζέδες κι αιμοστάτες
Τα μάτια τους παίρνουν την πολυτιμότερη διαγραφή
Οι χαίτες τους είναι χρυσοκόκκινες
Τα γρήγορα λιγνά τους πόδια
σε μια κομψότατη ακινησία

_______
[1958]
Τάσος Φάλκος, Οι λύκοι, Θεσ/νίκη, 2010.

Χάρης Βλαβιανός, "Οι επτά νάνοι έγιναν οκτώ"

"'Once upon a time
and a very good time it was'
Τι υπέροχος κι αστείος τρόπος 
ν' αρχίσεις ένα μυθιστόρημα!"

Συμφωνώ γλυκιά μου,
εξάλλου Τζόυς είναι αυτός.
"Αστείος" όμως μόνο για σένα
που επιμένεις να βλέπεις τη ζωή σαν συναρπαστικό παραμύθι -
συναρπαστικά παραμύθια πιο σωστά,
που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα
ώστε μόλις βαρεθείς το πρώτο
(θ' αντέξεις να ολοκληρώσεις δύο κεφάλαια;)
ν' αρχίσεις να πρωταγωνιστείς στο επόμενο.
Αλλά η Αλίκη μεγάλωσε πια,
δεν πέφτει σε πηγάδια,
και η Ωραία Κοιμωμένη
σταμάτησε να παίρνει hipnosedon,
και η Άριελ πέταξε την φανταχτερή ουρά της
κι άνοιξε ski-school στον Πόρο.
Επομένως μήπως θα έπρεπε
ν' αναλογιστείς -
σήμερα που 'χουμε και πανσέληνο
τις επόμενες κινήσεις σου;
Το κυπαρίσσι στον κήπο του γείτονα
μπορεί να σου κρύβει τη θέα της θάλασσας,
αλλά κανείς δεν σ' εμποδίζει
τώρα που μιλάμε
να πετάξεις το βιβλίο που κρατάς στα χέρια
(σε είδα να χασμουριέσαι πριν 1')
και να τρέξεις να βουτήξεις στα παγωμένα της νερά.
Αυτό δεν είναι ο έρωτας;
Να γίνεις ένα με ό,τι ποθείς;
Να χαθείς μέσα του;
Να μάθεις επιτέλους μια νέα γλώσσα
και να ξεχάσεις για λίγο
ότι το ρήμα πλήττω
γράφεται με δύο "τ";

"Να φορέσω το μπλε
ή το μαύρο μαγιό;"

Κωνσταντίνος Καβάφης, "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον"

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές—
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ’ όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις.