Τους γαλανούς έσκισε ουρανούς της νύχτας το άτι.
Στο πέλαγος στάζει αίμα. Οι πυρετοί ανεβαίνουν.
Οι λάμπες τρύπησαν το νέο βράδυ.
Σε δρόμους φέγγει και σε λευκά δωμάτια.
Οι λάμπες τρύπησαν το νέο βράδυ.
Σε δρόμους φέγγει και σε λευκά δωμάτια.
Πληγωμένοι οι άνθρωποι απ’ το φως διπλώθηκαν.
Ουρλιάζουν οι αλήτες. Κλαψουρίζουν τα νήπια,
Φοβισμένα ονειρεύονται δάση. Στο κρεβάτι
καθισμένος καρτερεί ένας τρελός: Να δραπετεύσω;
Ουρλιάζουν οι αλήτες. Κλαψουρίζουν τα νήπια,
Φοβισμένα ονειρεύονται δάση. Στο κρεβάτι
καθισμένος καρτερεί ένας τρελός: Να δραπετεύσω;
«Απ’ την κοιλιά αφού συρθούμε τη μητρική
Προσπαθούμε να γίνουμε άλλοι.
Τα μάτια θέλει ο ένας του άλλου να βγάλει
Και στ’ όνειρό σου ξάφνου ο άλλος χωρίς ντροπή
Θέλει να ‘στε για πάντα μαζί,
Λες και δεν υπάρχει πια τόπος να σταθεί.
Προσπαθούμε να γίνουμε άλλοι.
Τα μάτια θέλει ο ένας του άλλου να βγάλει
Και στ’ όνειρό σου ξάφνου ο άλλος χωρίς ντροπή
Θέλει να ‘στε για πάντα μαζί,
Λες και δεν υπάρχει πια τόπος να σταθεί.
Να πεθάνει δε θέλει κανείς
Σαν το φεγγάρι μονάχοι βράζουμε εμείς.
Το φεγγάρι όμως δείχνει πάντα την καταστροφή,
Γιατί η αγάπη του έχει τον θάνατο ανταμοιβή.
Μέσα μου βαθιά άρρωστη αργοπεθαίνει η νύχτα.
Και τρομακτική ορθώνεται γρήγορα η αυγή.
Με τα φτερά της το σκοτάδι θανατώνει.
Είν’ άραγε πιο άγρια απ’ το Χθες
Που η νύχτα εξοντώνει;»
Σαν το φεγγάρι μονάχοι βράζουμε εμείς.
Το φεγγάρι όμως δείχνει πάντα την καταστροφή,
Γιατί η αγάπη του έχει τον θάνατο ανταμοιβή.
Μέσα μου βαθιά άρρωστη αργοπεθαίνει η νύχτα.
Και τρομακτική ορθώνεται γρήγορα η αυγή.
Με τα φτερά της το σκοτάδι θανατώνει.
Είν’ άραγε πιο άγρια απ’ το Χθες
Που η νύχτα εξοντώνει;»
Ήχοι τρομπέτας από βουνό καταραμένο-
Με τον Θεό πότε θα σμίξει θάλασσα και ξηρά;
Με τον Θεό πότε θα σμίξει θάλασσα και ξηρά;
___
μτφρ. Νίκος Βουτυρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου