"Αναδεύω σωρούς πτωμάτων και βλέπω το ίδιο πρόσωπο να με κοιτά. Ένα πρόσωπο πλυμένο με σκοτάδι, με ουλές βαθιές, με χαρακιές ανοιγμένες που χάσκουν σαν ειρωνικά χαμόγελα, σαν μυριάδες στόματα, έτοιμα να με καταπιούν και να με ξεράσουν στην άβυσσο. Μια σάρκα παλλόμενη, κρέας που αναδεύεται σαν ριπίδι φέρνοντας μου μια αύρα αποπνιχτική, ένα αόρατο και αδυσώπητο χέρι που με πνίγει".
____
Βλ. Παναγιώτης Ράμμης, η έρημος και η ζούγκλα, εκδ. ΑΩ, 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου