Ντίνος Σιώτης, "Η σιγανή βροχή"

Είχαν αρχίσει να μαζεύονται σύννεφα
ο αξιωματικός φρουράς έπαιζε τάβλι
η φρουρά έτρωγε το κέικ των γενεθλίων

της Πασχαλιάς -έκλεινε τα δεκαέξι-
η ΕΒΓΑ θα είναι ανοιχτή αυτή την ώρα
σκέφτηκα και σηκώθηκα για πλαστικά

λουλούδια εισαγωγής, ο ποιητής σε
μια γωνιά έπλεκε τετράστιχα όνειρα
κυλούσαν σε στροφές που δεν είχαν

κλείσει μάτι όλη νύχτα, Αυτά που γράφεις
δεν διαβάζονται ούτε με σφαίρες,
μου λέει ο μαγαζάτορας της ΕΒΓΑ

Είμαι ο Ντίνος Σιώτης, του λέω χωρίς δισταγμό
Κι εγώ το ίδιο, μου απαντάει δείχνοντάς μου
τη σιγανή βροχή που έμπαινε απ' το τζάμι


__
Ντίνος Σιώτης, Αυτοβιογραφία Ενός Στόχου, Κέδρος, 2006.

Jakob van Hoddis, "Νυχτοτράγουδο"

Τους γαλανούς έσκισε ουρανούς της νύχτας το άτι.

Στο πέλαγος στάζει αίμα. Οι πυρετοί ανεβαίνουν.
Οι λάμπες τρύπησαν το νέο βράδυ.
Σε δρόμους φέγγει και σε λευκά δωμάτια.

Πληγωμένοι οι άνθρωποι απ’ το φως διπλώθηκαν.
Ουρλιάζουν οι αλήτες. Κλαψουρίζουν τα νήπια,
Φοβισμένα ονειρεύονται δάση. Στο κρεβάτι
καθισμένος καρτερεί ένας τρελός: Να δραπετεύσω;

«Απ’ την κοιλιά αφού συρθούμε τη μητρική
Προσπαθούμε να γίνουμε άλλοι.
Τα μάτια θέλει ο ένας του άλλου να βγάλει
Και στ’ όνειρό σου ξάφνου ο άλλος χωρίς ντροπή
Θέλει να ‘στε για πάντα μαζί,
Λες και δεν υπάρχει πια τόπος να σταθεί.

Να πεθάνει δε θέλει κανείς
Σαν το φεγγάρι μονάχοι βράζουμε εμείς.
Το φεγγάρι όμως δείχνει πάντα την καταστροφή,
Γιατί η αγάπη του έχει τον θάνατο ανταμοιβή.
Μέσα μου βαθιά άρρωστη αργοπεθαίνει η νύχτα.
Και τρομακτική ορθώνεται γρήγορα η αυγή.
Με τα φτερά της το σκοτάδι θανατώνει.
Είν’ άραγε πιο άγρια απ’ το Χθες
Που η νύχτα εξοντώνει;»

Ήχοι τρομπέτας από βουνό καταραμένο-
Με τον Θεό πότε θα σμίξει θάλασσα και ξηρά;

___

μτφρ. Νίκος Βουτυρόπουλος

βλ. και http://www.poiein.gr/archives/19258/index.html

Τίτος Πατρίκιος, "Γράμματα μετάνοιας"

Οταν του ζήτησε ο στρατιώτης Ακριβόπουλος
Γεώργιος, χωρίον Κέδρος Θεσσαλίας,
να γράψει για λογαριασμό του

γράμματα μετανοίας στο χωριό, τινάχτηκε.
Κι ο στρατιώτης Ακριβόπουλος Γεώργιος,
παλιός κατάδικος σε θάνατο, πρόωρα γερασμένος
από έξη χρόνια στο βουνό, με τη μισή του φαμέλια
ξεκληρισμένη, του 'πε κλαίγοντας:
"Εσύ θα μπόραγες να τ' αλαφρώσεις λίγο".
Τότε,
πρώτη φορά κατάλαβε,
τι σήμαινε ήττα του κινήματος.

Παναγιώτης Ράμμης, Από το "η έρημος και η ζούγκλα"

"Αναδεύω σωρούς πτωμάτων και βλέπω το ίδιο πρόσωπο να με κοιτά. Ένα πρόσωπο πλυμένο με σκοτάδι, με ουλές βαθιές, με χαρακιές ανοιγμένες που χάσκουν σαν ειρωνικά χαμόγελα, σαν μυριάδες στόματα, έτοιμα να με καταπιούν και να με ξεράσουν στην άβυσσο. Μια σάρκα παλλόμενη, κρέας που αναδεύεται σαν ριπίδι φέρνοντας μου μια αύρα αποπνιχτική, ένα αόρατο και αδυσώπητο χέρι που με πνίγει".

____

Βλ. Παναγιώτης Ράμμης, η έρημος και η ζούγκλα, εκδ. ΑΩ, 2011.